Vail ed-Dahduh’a ithafen…

Gök kazınıyor sanıyorum

Pullar düşüyor omzuma

Nehir de kurur diyorum

Son kez çarpıp taşlara.

Bir dağ olsaydı acı

Eteklerinde biriken

Dikenli çiçeklerini

Toplayıp yakardım.

Pencerende yas sesi

Uzansaydı denizden

Süzerek damlaları

Kıyılardan alırdım.

Kırılıyor şimdi zaman

En güçlü dişlisinden

Harap olmuş kalbine

Hiç kimse dokunmamış

Eğilmeyen omzunda

Belki çiçek yok ama

Direniş filizine

Hiç hazan uğramamış.

Haykırıyor ruhumun her yanında yaralar

Halkın gibi kendini sarmaya alışmamış.

Nice kardeşim var bildim direnen suretlerinden

Hiçbirinin ismini doğduğum anne koymamış.