Ben zindanı dört mevsim bildim

hayat bir hançer gibi girdi kalbime

şairdim yüreğimle yürüyordum

görüş günlerinde içinden ağlayan

üç yetim kuşu Allah'a ısmarlayan

kanatları kırıla kırıla büyüyen

üç yetim... kuşlarım

ah bir de gözlerim

insan yetim öksüz deyince

ağlar elbet

parçalanmış bir gökyüzü gibi

ilk yaz

şimdi kiraz bahçelerinde allı turnam türküleri

çatılarda güvercin kumru vuruşları

varsın dolsun zindanlar

çoğalsın sürgünlerimiz

sonra

çoğaltarak bir yangını

nar kırmızılığında

bizi çağıran kıyam dağlarında

imanımla senin adına

müntakim olan Rabbim

memur et intikamına

o tarifsiz acılarımla boğuşarak

kanımdan meydanlara boşanır süvariler

Tarık bin Ziyad geçer içimden

dönmeyecek gemiler

aşk canıma can katar kılıçlarda boşanır yüzümüz

ecelle bahse girmenin vaktidir

ey ilkyazın tahtına kurulan derviş