Yaşamın yanık türküsünü sor bana

ne aşkı yitirdim ne acıları

hep aynı söz süzüldü alın terimden

ilmekler attı boynuma

avucumda ateş taşıtan yıllar

acı şubatlar geçiyor günlerimizden

tüm vitrinler paramparça

zindanımdan tahliye sonrasında

baktım ki kölleler silmiş bilgelerin adını

sarsan şubat rüzgarları

bir utanç belgesi bıraktı

bir de kanayan yarlarımızı

çizdim onları

adam gibi görünüp de adam olmayan yığınları

sonra kendimizi bir masalın içinde bulduk

bir başka türlü aldanışın adını

teselli koyduk

oysa direniş bir armağandı bize

başa çıkılmaz alev olmalıyız

eğer kurtuluş şafağı sökecekse

çaresi yok

köklü imanlar duracak çiçeğe

şimdi yaşamanının yanık türküsünü sor bana

ne aşkı yitirdim ne acıları

dertlerim göl olsa da

hayat dediğin çözülür dar zamanlara

ne kadar sert eserse essin şubat rüzgarları

azad olur bir gün köleler

sen de ne aşkı bırak ne de acıları

çıldırsın korkulanlar

erisin kardan adamlar

delirsin korkular

göster hayata şahdamarını

vekil ve dost tut

ondan daha yakın olanı...