-uğunur avuçlarımızda zaman usulca giyinirken tarihin lalelerini-

Ey Bağdat

Çağın yoksul öfkesi

hınçla sıkılmış yumruğu

Ortadoğu'nun

güzden önce can düşüren toprağa.

Ağıtlara çöl olmuş

mazlum âhı biriktiren hesap gününe.

Ah! Bağdat!

Kaçıncı ölüm bu, kaçıncı yıkılış

ki terliyor alnında çağın

yenilmiş ekin yaprağı

Ebreheler ne çok, ne çok kızgın

çocuk var, ne çok azgın adam

"Bu şehri sahibi korur"

kayırmam üstüne çığlık kopan

ölümleri

Ad'ı, Semud'u, Eyke'yi...

Çocuk bakışlarının ucuna ilişir ölüm

savururum tebessümün yanık sesini

Ah Kerbalâ / diril

Kim alıştırdı bu kadar kanı

hayatımızın dingin koynuna

ki yaşıyor alnında hâlâ o diri ölüm

ağıda cankeş

bu kış Munzur sırtımızda.