Yaralarım kabuk bağlamadı

bu mücrim cemiyette

zaman bir alev gibi vuruyor yüzüme

tebessümle dağlara baktığımda

bir de zindandaki dosta

yüreğimde amansız gel-git

inceden yağan yağmurlar gelir aklıma

bırakma ellerimi

gece utancıyla örterken kenti

işte acı bir yangın sardı kalbimi

habire kırbaçlıyorum içimin umut atını

aldırmadım

saçları ıslak aynalar toplayan gençlerin

intiharlarına

insanlar özür belgeleri taşısa da

sözlerine kuşkuyla bakıyorum

çünkü her mazeret yenilgidir

bırakın ölüm açıklasın kendini kendince

gelmesin peşimden insanlar

tüm hayaller aynalarda sırıtsın

kırılgan gecelerde

geriye bakmıyorum

ilerliyorum tenha bir incelikte

kırılgan günler artıyor

derin devlet derinleşiyor gitgide

put heykellerinin gölgesinde

gelmesin peşimden insanlar

dönüp bakmıyorum

sevmekten O'nun için ölmeyi anlıyorum...