Bir zamanlar sevgiyi tattık zannediyorduk

böyle olur can pahası dostluk

belirsiz bir hayat, kullara kulluk, sahte ilahlar

ve herşey sanki paylaşılıyordu

hedefimiz yoktu fakat, güneş hergün doğuyordu usanmadan

niteliksiz duygular, bomboş sözler

ve başıboş adımlarla yürünüyordu yollar

bilinmeyene doğru gidişin efsununda

ilah, rab, ibadet, din

tek yumruk, tek darbeydi alınan

buz gibi bir duştu belki, kışın ortasında

ebediyete açılan berrak bir muştu

apak bir güvercin mi uçtu?

Ebrehe'nin filleri miydi yoksa devrilen?

Musa'nın asasını da, görmemiştim

yanıbaşımdaki Harun'a rağmen

Elimin içinden kayıp gidiyordu gençliğim

meydan okuyorken en ihtiyar duygulara

İmam'ı gördüm, ellerini açmış duada

yaşlanmış cübbesinin varisi olmak istedim

Hüseyin kokan kapkara/kopkoyu bir sarık sardım

ve çektim kılıcımı Yezid'lere

ölüme sevdalandı yüreğim

başımı koltuğuma alıp çıktım karşısına yahudileşmiş yerlilerin

kavgalarımı dizayn edip Muhammed'e

Hamza olmak istedim Uhud'un ortasında

bir çiftçi gibi işledim şehadeti kalbimin toprağına

Ebu Cendel gibi feda edilseydim Hudeybiye'de

ne olurdu sanki Tebuk'ta olsaydım

hislerim kızgın güneşlere hapsolsaydı

utancımız bu belki de

kızgın güneşlere hapsolmamak

çile dolu çölleri adımlamamak

kum tanelerini şöyle bir silkeleyip saçımızdan

atımızı mahmuzlamamak...