FETÖ hükümlüsü Muzaffer Cengiz'in geçtiğimiz hafta Çorum Cezaevinde kalp krizi geçirerek hayatını kaybettiği açıklanmıştı. Hanımı, 58 yaşındaki Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmeni Muzaffer Özcengiz'in ölümünden 4 gün önce Çorum İnfaz Hakimliği’ne yazdığı 4 sayfalık dilekçeyi kamuoyuyla paylaştı.

Muzaffer Özcengiz, dilekçesinde; bir soruşturmada adı geçtiği için iki yıldır tutuklu olduğunu, 28 Şubat 2018’den beri ise sebebi açıklanmadan hücreye konulduğunu ifade ediyor, sağlık durumunu, hastalıklarını detaylarıyla anlatarak tek başına ihtiyaçlarını göremediği için normal koğuşa geçme talebinde bulunuyor.

12 yıl 6 ay cezaya çarptırılan ve dosyası Yargıtay’da bulunan Özcengiz’in dilekçesi, adeta ölüme gönderilişinin hikayesini anlatıyor. İşte Muzaffer Özcengiz'in ölümünden sadece 4 gün önce Cezaevi İnfaz hakimliğine yazdığı dilekçesi: 

58 yaşındayım. İzmir’de öğretmenlik yaparken önce görevimden ihraç edildim. Akabinde tutuklanıp Çorum Kapalı Cezaevi’ne konuldum. 2 yılı aşkındır buradayım…

Bir yıl normal koğuşlarda kaldıktan sonra 28 Şubat 2018 tarihinde herhangi bir suç-ceza-neden-niçinsiz-sorgusuz-sualsiz tek kişilik hücre-odaya konuldum.

Hücreye konulduktan birkaç gün sonra kurum doktoru ile görüşme talebim karşılığında görüşmemiz gerçekleşti ve kronik sağlık sorunlarımın değerlendirilmesi neticesinde kurum doktorumuz hem bana hem de kurum müdürümüze mevcut durumumun kritik oluşu nedeniyle hücrede tek kişilik değil, normal koğuşta kalmaya devam etmem gerektiği ifade edildi, fakat kurum doktorumuzun bu olumsuz sağlık şartlarımı kurum Müdürümüze ifadesine karşılık değişen bir şey olmamıştır.

Hiper tansiyon, troid, şeker, prostat, bel, boyun fıtığı, ileri derecede işitme kaybı ve de son bir yıldır psikolojimin ileri derecede bozulmasından psikiyatri tedavisi de görüyorum.

5 Nisan Cuma (Tarih yanlış olmasın, kurum psikiyatri doktoru ayda bir gün geliyor, yanılıyorsam kurumdan öğrenilebilir) günü kurum psikiyatri doktoruna çıkarıldım, bir yılı aşkındır yaşadığım hem şahsi hem ailevi nedenlerim değerlendirildi. İlaçları kesmeden devam etmem gerektiği, her ay mutlaka kendisinin beni görmesi ve de muayene etmesi gerektiği, son olarak da mevcut hem sağlık hem de psikolojik sorunlarım nedeni ile tek kişilik oda-hücreden alınıp, normal çoklu koğuşa konmam gerektiği tarafıma ifade edildi.

Aradan 17 gün geçti, bugün 22 Nisan 2019. Henüz durumumda bir iyileştirme olmamıştır.

29-11-2017 tarihinde Çankırı Ağır Ceza Mahkemesi Çorum Cezaevi yönetimine, şahsımla ilgili olarak orada herhangi bir terör faaliyeti, reklamı, eylemi, propagandası yapıp yapmadığımın tespit edilip bildirilmesi talebine karşılık Cezaevi Yönetimi Kurum Müdürü Mustafa YAŞAR imzalı cevabi yazıda, şahsımla ilgili yapılan tüm tetkik, inceleme ve araştırmalar neticesinde, bahis konusu kişinin herhangi bir eylemine, rastlanmamıştır diyerek 24-01-2018 tarihinde cevap veriliyor. Bu cevaptan tam bir ay sonra hücreye konuluyorum.

Şahsımın incelemeler neticesinde kurum, koğuş, oda ve de genel güvenliği sarsıcı, ihlal edici, hiçbir eylemine rastlanmadığı halde, suçsuz, nedensiz, cezasız, niçinsiz, hangi kanun, hangi mevzuat gereği bu durumdayım anlayabilmiş değilim.

* Kaldığımız şartlarda adına hücre denmese de hücre şartları uygulanmaktadır. 24 saatte sadece 1 saat oda, görüş saatinde avukat, doktor vb. çakışmalar durumunda o günkü havalandırmaya çıkma hakkımız yanmaktadır.

* Hiçbir sosyal faaliyete defalarca başvurmamıza rağmen katılamıyorum.

* Halı sahaya çıkma imkanı da aynı durumdadır. Haftada bir gün de olsa halı sahaya çıkma ortamı sağlanmadı.

* Hücrede mutfak bölümü olmadığı için yemek, bulaşık, temizlik işleri tuvaletteki el yıkama lavabosundan karşılanıyor.

* Kapalı alan fobim var, bunalıyor, sıkılıyor, kendime zarar vermekten endişe ediyorum.

* Cezaevine gelmeden önce kronik sağlık sorunlarım var olup periyodik olarak doktor kontrolünde muayene ve tedavilerim devam etmekte idi. Buraya getirildikten sonra hastalıklarım ve kullandığım ilaçlarım 1 iken 4’e çıkmıştır.

* Cezaevinin genel yoğunluğundan ötürü zorunlu da olsa kurum doktoruna çıkılamamakta, hele hastaneye sevk aylar geçtiği halde gerçekleşmemektedir. Bundan dolayı her gün kötüye gitmekteyim.

* Zorunlu kullandığım ilaçlarımı haftalar-aylar geçmesine rağmen tedarik edememekteyim.

* Normal koğuşlara verilen bazı kantin malzemeleri bizlere verilmemekte olup, hiçbir neden sebep de aylardır ortaya konmamıştır. Örneklerim var. Kurum müdürlerimiz -tamam sorun yok verilsin demelerine karşılık 5 aydır verilmemektedir.  * TV, internet, bilgisayar ortamından faydalandırılmıyoruz.

* Normal çok kişili koğuşta kalırken kronik hastalıklarımdan dolayı baş dönmesi, denge kaybı, tansiyon vb. ortak işlerde yemek, bulaşık, temizlik gibi oda ve koğuş arkadaşlarım yardımcı oluyor, sorunlarımı onların yardımı ile giderebiliyorum. Hücrede ise yemek, temizlik, bulaşık vb. tüm işleri sağlık sorunlarımdan dolayı yerine tek başıma getiremiyorum. Hayatımı gece gündüz her daim idame ettirmek için başkalarının yardımına ihtiyaç duyuyorum.

* Yaşam hakkımın elimden alınmaması gerektiğine bunun aksinin hem hukuki hem de vicdani sorumluluk gerektirdiğine, zira hem kronik sağlık sorunlarım dörde katlanmış hem de 58 yıldır yaşamadığım depresyon, psikiyatri hastası olmakla son bir yılı aşkındır tedrici intihara-ölüme sevk edildiğimi, bu konuda yazılı sözlü tüm başvurularım ve de haklı geçerli nedenlerime rağmen, duymazdan ve görmezden gelmek hangi kanunda hangi hukukta yazılıdır bilmek talep ediyorum.

28 Mart 2019 günü çok ciddi şekilde mide rahatsızlığı, spazmı geçirdim. 6 gün boyunca kurum doktor muayene talebime ancak 6 gün sonra cevap verildi. Nefes alamaz, hareket edemez, ayakta duramaz hale geldim.

Kurum Doktorumuz 2 Nisan’da durumumu görünce hemen bu hastaya burada yapılacak bir şey yok deyip ambulans çağrılmasını, Çorum Devlet Hastanesi acil servisine kaldırılmamı talep etti.

O gün ambulans ile acil servise kaldırıldım, muayene tetkiklerim neticesinde kanımın mikrop kaptığı ve de intaniye servisine götürülmem gerektiği ifade edilip cezaevine getirildim.

3 Nisan 2019 günü intaniye servisine ulaştırıldım. Orada da esaslı tetkik ve tahliller neticesinde kanımın mikrop kapması teşhisi kondu.

Hem acilde hem intaniye servisindeki doktorlar, niçin bu kadar geciktin, şimdiye kadar neredeydin, bu perişan hale gelinceye kadar neden bekledin sorunlarına muhatap oldum. Cezaevi şartlarının yoğunluğundan dolayı yaşadıklarım bunlardır.

Yaşadığım tüm bu kronik sağlık sorunlarım ve de psikiyatri hastalıklarım nedeni ile yalnız başıma hayatımı idame ettiremiyorum. Başkalarının yardımına gece gündüz her an ihtiyaç duyuyorum.

Yaşam şartlarım her geçen gün (bir kısmına parmak bastım) iyice kötüleşmekte ve ben kötüye doğru gitmekteyim.

Yaşam hakkımın elimden alınmaması, iyileştirilmesi için çoklu koğuşa alınmamı insaniyet namına talep ediyorum.

Gereğinin yapılmasını saygılarımla arz ve talep ederim Efendim.

EŞİ H. ÖZCENGİZ: HİÇ Mİ DEĞERİMİZ YOK, BUNLARI HAK EDECEK NE YAPTIK!

“26 Nisan 2019 cuma sabahı saat 10.00’da bize haber geldi, vefatını öğrendik. 27 Nisan 2019’da ikindi vaktinden sonra defnedildi. Bizi psikolog bir beyefendi aradı, dedi ki, eşiniz rahatsızlandı. Hitit Üniversitesi Hastanesi’ne ambulansla gönderdik. Orayı arayın dediler. Aradık, oradan oraya bağlayıp durdular. Sonra evladıma ‘Baban öldü, morga koyduk’ dediler.

Çorbasını verdik, sayıma çıkmadı dediler. Eli kalbinde öylece gitti eşim. Zaten son bir aydır hiç iyi değildi. En son görüşte durumu kötüydü, aşırı zayıflamıştı, çökmüştü. Hastalıklardan dolayı çok sıkıntıdaydı. 4 Nisan’da yanına gittik. Ondan sonraki görüşmemizde, -her salı günü saat 11.00’de telefon görüşmemiz oluyordu- ‘Mideden rahatsızlandım. Beni doktora götürdüler. Bana tetkikler yaptılar. Lütfen o tetkikleri e-devlet üzerinden çıkar ve bir doktora göster’ dedi.Bir doktor tanıdığıma gösterebildim sadece. Değerleri çok yüksek dediler. Bu durum zaten kalp krizinin habercisiymiş. Normalde EKG çekilmesi ve 24 saat hastanede gözetim altında tutulması gerekiyormuş. Ama eşim bana hiç demedi hastanede kaldığını, tekrar getirip odama koydular dedi.

Geçen yıl şubattan beri hücredeydi. Çok zorlandı. Aşırı derece yüksek tansiyon hastasıydı. Aynı şey görümcemde de var, kayınpederimde de vardı. İki kere kanama geçirdi. Dışa vurdu, eğer içe vursaydı beyin kanaması geçirebilirdi. Biz bunu çok ifade ettik, çok dilekçe gönderdik. Sesimizi duyuramadık.

7 Nisan 2017’de tutuklandı eşim. Çankırı’da öğretmendi. Yemeyip içmeyip şikayet edenler olmuş. Çankırı’da Diyanet’e bağlı olarak din görevlisiydi ilk başta. Daha sonra öğretmen olmuştu. Şikayet edenler imamdı demiş. Artık o imamdır lafını nasıl anladılarsa… Apar topar İzmir’de Noter’de aldılar. Çankırı’da 7 gün gözaltında kaldı, sonra Çorum’a götürülmüştü.

7 ay kadar normal koğuşta durdu. 7 kişilik yerde 45 kişi kalıyorlardı ve eşim yerde yatıyordu. Sıcak su haftada bir gün veriliyordu. Kişi başına 10 dakika düşüyordu, bu 10 dakikada nasıl banyosunu yapacak, çamaşırını yıkayacak. İki tuvalet ve banyo varmış koğuşta. 7 ay sonra da hücreye koydular.

Neden hücreye konulduğunu sorduk, ‘Geldiğinde de hücreye konulacaktı ama yer yoktu’ dediler. Fakat sebebini söylemiyorlar. Ve sonra da mahkeme kararı çıkarılmış, 3 ay ara ile doktor kontrolü olacak ve hücrede kalacak diye.

Cenazesi, anne, baba hatta dedesiyle gelen öğrencileriyle doluydu. İki senedir hasrettik eşime. Çocuklarım babalarını göremiyordu. Çorum’a 12 saat git, 12 saat gel… Maddi manevi, her açıdan zordu. 13 yaşındaki kızım dün sabah tabutunda gördü babasını, otopsi yapılmış halde.

Eşim o hücreden çıktı ama daha orada benim bildiğim 9 insan daha var. Ve bunların içinde 25 yaşında, üniversiteyi yeni bitirmiş delikanlılar da bulunuyor. En son görüştüğümde eşim 6 altı gündür bahçe yüzü görmedik demişti. Kantin hakları bile sınırlı.

Bir radyosu vardı, şu anda elime geldi. Radyoyu arayıp ona selam gönderirdim. Kızımın sesini duyuruyordum. Telefon gününde çocuklar okulda olduğu için konuşamıyorlardı. Arayamadığımda ‘Hanımcım neden selamını benden esirgedin’ derdi. Halbuki düşmüyordu telefon, devamlı tuşlara bastığım için elimde kaldı bir gün telefon.

Yüksek tansiyon hastası, iç kulaktan ameliyatlı, bir kulağı duymuyordu, şeker var, mideden rahatsız, bir diz menisküslü, birine sıvı vermişlerdi, bel fıtığı, boyun fıtığı, prostat, hangi birini sayayım. Ve orada psikolojik tedavi görmeye başladı. Annesi içerideyken vefat etti. İki yılda çok çöktü eşim. Biz bunları hak etmedik. İnsanlık bu kadar ucuz mu, hiç mi değerimiz yok. Biz bunları hak edecek ne yaptık…”