Nada Abdel Karim Hamdona’nın al Jazeera’de yayınlanan yazısı, Haksöz Haber için tercüme edilmiştir.

Gazze'de ateşkes ilan edildiğinde, içimde karışık duygular uyandı. Bombalamalar nihayet durduğu için sevinç duydum, ama aynı zamanda her an yeniden başlayabileceği korkusu da hissettim. Normal hayata dönebileceğimiz için kendimi iyimser hissettim, ama bunun yine kısa süreli olabileceği endişesi de vardı.

Bir İngilizce öğretmeni olarak, eğitimin bir an önce yeniden başlamasını umuyorum. Eğitim, umudu yeniden canlandırmanın ve çocukların iki yıllık soykırımın travmasını atlatmaya başlamasına yardımcı olmanın tek yoludur. Eğitim, normal bir yaşam ve bir amaç duygusu sağlayabilir. Bu nedenle Gazze'nin en önemli önceliği eğitim olmalıdır.

Soykırım başlamadan önce, Gazze Şehrindeki bir eğitim merkezinde ve bir devlet kız okulunda ilkokul ve ortaokul öğrencilerine İngilizce öğretiyordum. Okul savaşın ilk haftalarında yıkıldı; eğitim merkezi de ağır hasar gördü.

Ailem ve ben evimizden kaçmak zorunda kaldık. Birkaç ay sonra, gönüllüler tarafından yürütülen yerel bir girişim olan bir çadırda ders vermeye başladım. Çadırda masa yoktu; 6 ila 12 yaşları arasındaki öğrencilerim yerde oturuyorlardı. Öğretim koşulları zordu, ancak çocukların eğitimlerine devam etmelerine yardımcı olmaya kararlıydım.

2024 yılının Aralık ayı sonlarında, kalemler, kitaplar ve defterler dükkânlardan ve marketlerden tamamen kaybolmaya başladı. Tek bir defter, eğer bulunabiliyorsa, 20 ila 30 şekel (6 ila 9 dolar) arasında bir fiyata satılıyordu. Bu, çoğu aile için ulaşılamaz bir fiyattı.

Kâğıt, kitap ve kalem kıtlığı hissedilir hale geldiğinde, bazı öğrencilerim yazacak hiçbir şey olmadan sınıfa gelmeye başladı; diğerleri evlerinin enkazından kâğıt parçaları topluyor ve onlarla sınıfa geliyordu; diğerleri ise aileleri tarafından saklanan eski kâğıtların arkasına küçük harflerle yazıyordu. Kalemler çok kıt olduğu için, birkaç çocuk genellikle tek bir kalemi paylaşmak zorunda kalıyordu.

Eğitimin temel taşı olan yazma ve okuma bu kadar zor hale geldiği için, biz eğitimciler alternatif öğretim stratejileri geliştirmek zorunda kaldık. Grup halinde ezber, sözlü hikâye anlatımı ve şarkılar yaptık.

Malzeme eksikliğine rağmen, çocuklar öğrenmeye devam etmek için inanılmaz bir irade gösterdiler. Onların eski kâğıt parçalarıyla uğraşmalarını görmek beni hayranlık ve üzüntüyle doldurdu; her şeye rağmen öğrenme iradeleriyle gurur duydum ve azimleri bana ilham verdi.

Yıllar önce büyükannemin bana hediye ettiği özel bir defterim vardı, onu günlük olarak kullanıyordum. Hayallerimi ve sırlarımı bu deftere yazıyordum. Savaştan sonra, sayfalarını bomba patlamaları, sokakta uyuyan evsiz aileler, daha önce hiç yaşamadığım açlık ve en temel ihtiyaçların bile karşılanmaması nedeniyle çektiğimiz acılarla doldurdum.

Ağustos ayında bir okul günü, öğrencilerimin çoğu kâğıt getirmeden okula geldiğinde, ne yapmam gerektiğini biliyordum. Defterimi aldım ve sayfalarını tek tek yırtıp öğrencilerime verdim.

Çocuklar çok olduğu için, defterimin sayfaları bir günde bitti. Öğrencilerim tekrar kâğıt parçalarına veya kartonlara dönmek zorunda kaldılar.

Ateşkes bombaların durmasını sağlamış olabilir, ancak öğrencilerim hala kâğıt ve kalemden yoksun. Gazze'ye insani yardımlar yeniden ulaşmaya başladı. Gıda, ilaç ve barınak malzemeleri geliyor. Bunların hepsi çok önemli. Ancak Gazze'deki 600.000 okul çocuğunun eğitimini yeniden rayına oturtmak için acil olarak eğitim malzemelerine ve desteğe ihtiyacımız var.

Kitaplar, kalemler ve kâğıtlar sadece okul malzemeleri değildir. Gazze'deki çocukların savaş, yıkım ve büyük kayıpların üstesinden gelmelerine yardımcı olabilecek bir can simididir. Yaşamak, öğrenmek ve parlak bir gelecek görmek için azim ve iradelerini sürdürmelerini sağlayacak kritik araçlardır.

Çocuklar, eğitimin yardımıyla savaşın travmasından kurtulabilir ve güvenlik duygusunu yeniden kazanabilirler. Öğrenme, onlara hem toplumsal iyileşme hem de psikolojik rehabilitasyon için gerekli olan yapı, özgüven ve daha parlak bir gelecek umudunu geri verir.

İki yıllık eğitimlerini kaybeden çocuklara yeniden yazma, öğrenme ve hayal kurma fırsatı vermeliyiz.

* Nada Abdel Karim Hamdona, çok dilli bir çevirmen ve dil öğretmenidir. Arapça, İngilizce ve Türkçe dillerinde çalışmaktadır. İngiliz Dili ve Eğitimi alanında lisans derecesine sahiptir ve şu anda Al-Aqsa Üniversitesi Sanat Fakültesi'nde Uluslararası İlişkiler ve Diplomasi alanında yüksek lisans yapmaktadır.