Çocuklar ölmesin diye Hiroşima gibi

Kollarımda zincirler, ayağımda prangalarla yürüdüm

Elimde Halepçe'nin solmuş çiçekleriyle

Hama sokaklarını dolaştım rüyalarımda

Soylu kavgalar vermek için zulmün zindanlarından

Yüreğimi barikatlara koyarak savundum

geleceğin çocuklarını

Lübnan'da kalleşliklere uğramasınlar diye

Aksâ'da büyümeden vurulmasınlar diye

Ülkemde gözü yaşlı dolaşmasınlar diye

Yüreğimi koydum barikatlara direnmek için

geleceğin çocukları adına

Gün oldu prangalarda kaldı bileğim

Umut dolu yarınlara ulaşmak için

Gün oldu hücrelerde kaldı bedenim

Kanıyla duvarları sulamak için

ve tek başınalığın ürpertici soğuğunda

Ölümleri özledim doğacak güneşler için

Hücre karanlığının ışığına bakıp

Görünmez ranzamın demirlerini tutarak

Aydınlığın geleceği şafağa daldım

Yüreğimi avucuma alıp haykırdım isyanımı

geleceğin çocukları adına

Bilmem kaç kez bileğimde kelepçelerle isyanımı haykırdım

Kaç kez postal sesleriyle uyandım uykulardan

Başıma inen joplarla kızıllaşırken bedenim

Küçük yumruklarla gelecek umutları düşündüm

Ve yüreğimdeki isyan ateşi biraz daha alevlendi

geleceğin çocukları adına

Sorgular çıksa da karşımıza

Zindanlar kesse de yolumuzu

Sehpalar koyarak önümüze

Kalemimizi kırsalar da darağaçlarında

Direncimi kıramazlar

Yüreğimi çalamazlar

Çünkü ben barikata koydum onları

geleceğin çocukları için

geleceğin çocukları adına.