Mevsimsiz Yeşerenlerin Öyküsü

Ahmet Laçin / Haksöz-Haber

Görüyor musun kardeş mevsimsiz yeşerenleri?

Yazın çorak toprağından, kışın ak örtüsünden çıkıyorlar

Şehadetin tohumuyla filizlenen şehitlerdir onlar

Uhud’dan toprağa bin selam çakıyorlar.

İşte onlar zaman bilmeyen özgürlüğün suvvarları,

Ve engel değildir onlara küfrün isyan duvarları

Toprağın damarlarından süzülürler dünyaya

Bazen tel örgülerin dikenine akarlar

Bazen de namlunun ucuna…

Özgürlüğün sağanağına karıştılar mı!

Yağarlar Ebrehe’nin kan kokan tacına.

 

Duyuyor musun kardeş tevhid ordusunun ayak seslerini?

Geliyorlar işte

Şam’ın sahabe mezarlığından

Kahire’nin zindanlarından

Diyarbekir’in Şeyh Sait meydanından geliyorlar…

 

Asacaklar İslam sancağını

Halep’in kalesine

Mısır’ın piramidine

Aksa’nın kubbesine asacaklar…

Ve dalgalandıracak onu;

Uhud’un rüzgârı,

Bedir’in bahozu

Hayber’in fırtınası dalgalandıracak…

 

Görüyor musun kardeş mevsimsiz yeşerenleri?

Bazen Muhammed’in kolunda

Bazen Ahmed’in bacağında yetişirler.

Bazen minik bir bebeğin cansız bedeninde

Bazen bir babanın hawarlı kucağında yetişirler.

Ve haykırmayı bir annenin gözyaşında öğrenirler

Savaşmayı ise varil yağmurunun şiddetinde,

Yaşamayı tükenmişliğin girdabında severler,

Ölmeyi ise meydanların direnişinde…

 

Gördün mü kardeş zamansız gelenleri?

Şeyh Şerif’in bağımsızlığıdır gelen

Zeynep Gazali’nin direnişidir…

Bazen zindanların karanlığından gelirler

Bazen açlığın ölüm kokan gecelerinden…

Katır sırtındaki ağıtlarıdır Mezopotamya’dan duyulan,

En iyisi mi kardeş sen uçakların bombasını selam say!!

Çünkü onlar ya cennet kokarlar ya da kaçak çay…

 

İşte mevsimsiz yeşerenlerin öyküsüdür bu.

Kursaklarında pişirilen balçığın izi vardır

Heybelerinde aslan kemiğinden sapan

Kalplerinde Allah’ın sözü vardır

Göğüslerinde Golyat’ı deviren iman…