Donya Ahmad Abu Sitta’nın electronicintifada’da yayınlanan yazısı Barış Hoyraz tarafından Haksöz-Haber için tercüme edilmiştir.

2023 yılında hayat, değerli anılar ve anlamlı dostluklarla dolu güzel bir yolculuk gibi görünüyordu.

Baraa benim en yakın arkadaşım. Geçen yıl, 24 Şubat'ın 25 Şubat'a, yani benim doğum günüme denk geldiği gece yarısı, bana bir video ve mutlu yıllar mesajı gönderdi.

Aile üyeleri, arkadaşlar ve öğretmenlerden oluşan bir derleme hazırlamıştı ve hepsi de en iyi dileklerini göndermişti. Gerçekten çok dokunaklıydı.

Ayağa kalkar kalkmaz, doğum günlerimde genellikle yaptığım şeyi yaptım.

Sabah kahve içmek için buluştuğum Baraa ile vakit geçirdim.

Şakalaştık. Hayallerimiz, özlemlerimiz, umutlarımız, hayatlarımız hakkında şakalaştık.

Durumumuz hakkında şakalaştık.

“Annemi Katar'da yüksek lisans yapmama izin vermesi için ikna etmeye çalışıyorum,” dedi Baraa.

“Ben de yüksek lisansımı Ramallah'ta Birzeit Üniversitesi'nde yapacağım” diye cevap verdim.

Güldük. İkimiz de Gazze'den ayrılmanın, İsrail'in kimin gelip kimin gideceği üzerindeki sıkı kontrolü nedeniyle neredeyse imkânsız olduğunu biliyorduk.

Kahveden sonra derslere gittik.

İkimiz de İngilizce lisans eğitimimizi bitirmek üzereydik. Diğer arkadaşlarımız da beni her zaman tercih ettiğim türden kitap hediyeleriyle karşıladılar.

Her arkadaş grubu gibi öğle yemeği için nereye gideceğimiz konusunda anlaşmazlıklar yaşadık ama sonunda günü Gazze'nin güneyindeki Han Yunus'ta bulunan Capital Mall'da geçirmeye karar verdik ve yemekten önce Mazaj'dan gelen eşsiz aromalı sıcak bir fincan kahvenin tadını çıkardık.

Ve gün bu şekilde devam etti. En büyük kız kardeşim Lubna beni aradı ve derslerimden sonra eve gelmememi, kendisi ve diğer kız kardeşlerimiz Jannah ve Saja ile Titanic Restaurant'ta buluşmamı söyledi.

Han Yunus'un en yüksek binası olan al-Farra Tower'ın 17. katında bulunan Titanic, şehrimizin ve komşu şehirlerin muhteşem manzarasını sunuyordu.

Akşamı akrabalarım ve arkadaşlarımla geçirdim. Bana şapka giydirdiler ve garsonlar mumlarla süslenmiş bir pasta getirdiler.

Kız kardeşim Lubna bir video çekmeyi planlıyordu ve benim için şarkı söylediler. Kamera hiçbir şey kaydedemedi.

Durdurun artık

Geriye dönüp baktığımda, bu bir alamet olabilir.

Belki de kamera yakında tekrarlanamayacak anıları kaydetmeyi reddetti.

Belki de Titanik batmaya mahkûmdu.

Belki de.

Bildiğim tek şey, bu yıl doğum günü kutlaması yapılmadığı.

Gidilecek bir üniversite yok. İsrail'in soykırımcı askeri makinesi orayı yok etti.

Başkent Alışveriş Merkezi yok. İsrail'in ayrım gözetmeyen bombardımanı orayı yerle bir etti.

Titanic Restaurant ya da El-Farra Kulesi yok. İsrail'in akli dengesi yerinde olmayan ordusu onları enkaza çevirdi.

Birçok arkadaşım öldürüldü. Tam olarak kaç kişi olduğunu bilmiyorum, çünkü herhangi biriyle iletişimde kalmak neredeyse imkânsız.

Bu yıl, yeni yıl için herhangi bir hedef ya da plan yazmadım ya da Baraa ile bunlar hakkında şakalaşmadım. Şehrim, ailem ve halkım soykırıma maruz kalırken yeni bir yıla başlamak için hiçbir motivasyonum yoktu.

Her saniye ya bir sevdiğimi ya da bir hayalimi kaybediyorum.

Nefes alan cesetleriz, zar zor besleniyoruz.

Arkadaşlarımın bana mutlu yıllar dilemesine imkân yoktu.

Tek dileğim? Bunu durdurmak.

Şimdi.

*Donya Ahmad Abu Sitta Gazze'de yaşamaktadır.

Bu yazı 13 Mart 2024 te yazılmıştır