Daha Ne Kadar Hareketsiz Kalacağız?

Fransa'dayım, Toulon'da,

Kızımı ziyaret ediyorum, yaz devam ediyor.

Deniz ılık, ışık altın rengi,

Torunum gülüyor — ben yaşlanıyorum.

Tepelere tırmanıyoruz, köylerden geçiyoruz,

Bir çeşme şarkı söylüyor, içimizi dolduruyoruz.

Ağaçların altında ekmek ve peynir,

Caprice des Dieux ve okyanus esintisi.

O gece gün doğmadan uyanıyorum,

Ev uyuyor, düşüncelerim durmuyor.

Yabancı dilde bir gazete —

Öldürülen gençlerin sayısı.

Grafikler ve tablolar, silinmiş isimler,

Kaybolan çocuklar ve kovalanan anneler.

48'deki kayıpları gördüm —

Sayı yükseliyor, dünya bekliyor.

Daha ne kadar sessiz kalacağız?

Öldürmek için ne kadar sessizlik gerekir?

Ben Provence'de peynir yerken,

Bir çocuk dudakları kurumuş, hiç şansı olmadan ölüyor.

Daha ne kadar rahatlığın barış, sessizliğin dost olduğunu

İnkâr etmeye devam edeceğiz?

Daha ne kadar?

Daha ne kadar?

O da aynı mavi denizin kıyısında yaşıyor,

Ama ayrılamıyor, özgür olamıyor.

Gazze'ye giden tekne yok, yardım yok,

Ekmek yok, su yok, sadece keder var.

Benim her şeyim var, onun hiçbir şeyi yok —

Yukarıda gökyüzü, yakıcı bir güneş.

Her şey yok olduğunda, ölüm boşluğu doldurur,

Açlığın eli, savaşın kucaklamasıyla.

Onlar biliyorlar — bakanlar ve erkekler,

“Bir daha asla” diye yemin edenler.

Bunun “anlaşılmasının çok karmaşık” olmadığını biliyorlar,

Ama soykırım, bir ekranda yaşanıyor.

Yine de “denge”den,

“Gölgeler”den ve “diplomasi”den bahsediyorlar.

Ama sessizlik bir tercihtir,

Ve sessizlik bir silahtır.

Daha ne kadar sessiz kalacağız?

Öldürmek için ne kadar sessizlik gerekir?

Ben Provence'de peynir yerken,

Bir çocuk dudakları kurumuş, hiç şansı olmadan ölüyor.

Daha ne kadar rahatlığın barış,

Sessizliğin dost olduğunu iddia edeceğiz?

Daha ne kadar?

Daha ne kadar?

Bu 1942 değil,

Ruanda değil, eski haberler değil.

Bu şimdi — çiçekler açarken,

Sessiz bir odada akşam yemeği hazırlanırken.

Torunumun ışığı kovaladığını görüyorum,

Ve dün gece Gazze'de bir çocuğun öldüğünü biliyorum.

Bir kahkaha başlamadan bitti —

Bir askerin eliyle silinen bir isim.

Daha ne kadar sessiz kalacağız?

Öldürmek için ne kadar sessizlik gerekir?

Biz ekranları kaydırırken, içeceklerimizi yudumlarken, uyurken,

Mezarlar genişliyor, yaralar derinleşiyor.

Artık masum değiliz.

Her sessiz ağız, her kapanan kapı.

Daha ne kadar?

Daha ne kadar?

* Mats Svensson, İsveç Uluslararası Kalkınma İşbirliği Ajansı (SIDA) kadrosunda çalışan eski İsveçli diplomat Mats Svensson, 2003 yılından bu yana Filistin'in işgalini takip etmektedir. “Suçlar, Kurbanlar ve Tanıklar – Filistin'de Apartheid” (Real African Publishers) ve son eseri “Apartheid Bir Suçtur – İsrail İşgalinin Portreleri” (Cunepress, 2020) kitaplarının yazarıdır. (Real African Publishers) ve son eseri “Apartheid Bir Suçtur – İsrail İşgalinin Portreleri” (Cunepress, 2020) kitaplarının yazarıdır.