Umran dergisinin tanıtım sunuşu:

28 Şubat 1997’deki postmodern darbe bir anlamda atanmışlar ve seçilmişler meselesiydi. Resmi kimliğin ‘kurucu güçleri olan ‘asker ve sivil bürokrasi’ uzun sayılabilecek bir zaman zarfında kendine ait bir ‘sermaye’ sınıfı oluşturmayı başarmıştı. Ardından bu üçlünün desteğiyle ‘aydınlar’, ‘üniversiteler’ ve ‘medya’ resmi kimliği topluma dayattı. Darbe Türkiye’nin siyasi hayatından ekonomisine, hukukundan eğitimine ve ahlaki ilkelerine varana kadar tüm alanlarda hâkim olacak değerler sisteminin kavgası için yapılmıştır. Cumhuriyet’in kuruluşu ile resmi ideoloji haline gelen batıcı zihniyet İslâmi değerleri hedef aldı.  

Darbe İslâmi hareketliliği sekteye uğrattı. Gelişen, kat edilen mesafe İslâmi yükseliş için savrulmaya maruz kaldı. Buna bağlı olarak imanın en önemli gereği olan hareket, aksiyon (cihat) ruhuna darbe indirdi ki, bu İslâmi camia açısından önemli bir darbedir. Çok yönlü bir operasyon olan bu darbe sürecinde en büyük operasyon İslâmi kimliğin bir gereği olan başörtüsüne karşı sürdürüldü. Yasaklar milyonlarca insanı el ele tutuşturdu, protestolar, mitingler, eylemler, direniş sürdü, Ankara’ya yürüyüşler gerçekleşti, dilekçeler verildi, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ne gidildi. Leyla Şahin Davası vardı. BM’ye gidildi. Fakat direniş hiç bitmedi. O dönemde yaşanan mağduriyetlerin giderilmesi için açılan davalar yargının yanlı kararları yüzünden olumlu neticelenmedi.

Bu çerçevede 28 Şubat darbecilerinin yargılanması son derece önemlidir. Ama konunun en az bunun kadar önemli olan boyutuna, günümüz Müslüman zihnindeki yaygın hak-hukuk-yasa anlayışına, özetle çevremizde egemen adalet kültürüne de bakmak gerekiyor. Zira kamuoyunda “iddianame çok güçlü, devlet zaten gerekeni yapar, yapacaktır” denilerek davaya gereken ilginin gösterilmediği de bir başka hakikat! Mağdurların bu davaya sahip çıkmaması çok hazin bir durum! Vakıf ve dernekler hakkında kapatma davaları açılmış, bu dernek ve vakıfların temsilcileri şimdi nerede? Suçlamalardan, karalamalardan zarar görenler nerede? Bu nasıl bir duyarsızlıktır anlamak mümkün değil! Oysa iddianamenin tek başına iyi olması yeterli değildir. Mühim olan sadece iddianame değil, Türkiye’nin artık darbelere en ağır şekilde hukuki tepkiyi gösterebilecek bilinç düzeyine ulaşması ve bunu göstermesi gerekiyor. 28 Şubat sürecinden zarar görenlerin bu konudaki sorumluluklarını hatırlamaları ve hesap sormaları tarihi, hayati bir zorunluluktur. Şunu kesinlikle kabul etmeliyiz ki sanıkların yürüttüğü psikolojik harekât ancak davaya müdahil olunarak, dava takip edilerek kırılabilir.

İddianame hazırlanmış, hâkimlere teslim edilmiş. Davayı yakından takip edenler ciddiyetsiz, “adil yargılanma” ilkesine aykırı birçok hareketle karşılaştıklarını ifade ediyorlar. Şu an ki dava, özü itibariyle Batı Çalışma Grubu ile alakalı olan sınırlı bir kesime karşı açılmıştır. Ama 28 Şubat’ın sivil aktörleri diyebileceğimiz, 28 Şubat darbesine iştirak eden, destek veren, sürecin hazırlanmasında tahrikçi, teşvikçi olan, finans sağlayan, medya desteği sağlayan ve her aşamada organize hareket eden, örgütlü olan ve genel olarak aralarında bu darbenin gerçekleşmesine hizmet eden medya, üniversite, STK, Beşli Çeteleri ile ilgili soruşturma devam ediyor. 28 Şubat’ın diğer ayakları nerede? Ceza/fature sadece askere mi kesilecek?! 28 Şubat darbecilerinin tamamının yargılanması sürecinde bu noktanın iyice anlaşılmasının kritik önemi vardır.

‘Demokratikleşme Paketi’ Üzerine Değerlendirme
Burhanettin CAN

28 Şubat, İddianame, Yargı Süreci ve Gelecek
AÇIKOTURUM

28 Şubat Davası ve Sorumluluklarımız
Kaya Kartal

28 Şubat Davası ve Günümüz Müslüman Rehaveti
Filiz IŞIKER

Nükleer Müzakereler S. Arabistan-ABD Krizine mi Gebe?
Öner BUÇUKCU

İslâmcı Hareketin Özgün Fikir Adamı: Said Halim Paşa
Ercan YILDIRIM

Usul, Yöntem ve Yorum Denemesi
Metin Önal MENGÜŞOĞLU

İrtibat: www.umrandergisi.com  0212 631 12 50