Üzülme anne sen de üzülme

son kez öpmüştün alnımı

koynunda fırtınalarla

ve halepçeye benzeyen yüzünle

senden uzak kavganın en önündeyim

haykırışımıza bakıyor dünya

nice ırmaklar akar anne yanaklarından

yaralı bir göğüsten gurbet emen

çocukların yüzlerine dökülür

toprağa yakın duruyorum

bir aşktır kalan o ölümden

acılar vurur sulara

dolunayda çöle alevler nakşedilmiştir

ömer muhtar elini savurduğunda havaya

uçuşurdu kristaller

sevdanın karası mı akı mı

bir yürek dolusu kıyamda öpülesi eller

ellerde İbrahimin baltası vardı

Üzülme anne sen de üzülme

bu kıyam bu kimliğim

beni uzak tutuyor şehirlere sevdiklerime

halepçeye benzeyen yüzünle sakın üzülme...