Onlar her sene, Mardin, Diyarbakır, Urfa, Adıyaman ve diğer bölge illerinden rızık edinmek üzere, bir ateş çemberinden geçip çoluk-çocuk demeden Karadeniz'e fındık toplamak için gelirlerdi. Kirli bir savaşın ortasında, meyve ağaçlarına varana kadar tüm malları, evleri yakılan, tarumar edilen bölge halkı, belki de tek geçim kaynakları olan hayvancılığın da "yayla yasağı" sebebiyle ellerinden alınmasıyla Anadolu'nun çeşitli bölgelerinde mevsimlik işçiliğe soyunmuşlardı. Bu sene de geldiler, fındık toplamak için Karadeniz'e. Ancak, onları arkalarında bıraktıkları coğrafyanın kara talihi bırakmamıştı. Ordu'nun, Giresun'un, Sakarya'nın kapılarında "vahşi-saldırgan bir yaratık" gibi karşılanıp, yaşlı-kadın demeden gözlemaltına alındılar. Daha sonra, şehrin dışında boş arazilere götürülüp serbest bırakıldılar. Ordu'nun taze valisi Kemal Yazıcıoğlu'nun emriyle, Ordu'nun dışındaki Melet Irmağı kenarına sürülen göçmen işçilere adeta "ölün" deniliyor. Bu uygulama sonunda yaklaşık 5 bin işçi geri döndü. Geçmişi son derece parlak (!) olan Yazıcıoğlu'nun ardından Sakarya ve Giresun valileri de benzer uygulamalara gitti. Sakarya valisi ise gelen tepkiler sonunda kısmen yumuşadı ve vagonlara doldurup, Akyazı'nın dışına çıkarttığı işçileri bir müddet sonra, "işçileri basın dahil, bölge halkından hiç kimseyle diyaloga girmemeleri Şartı" ile şehre kabul etti. Bu uygulamalar da gösteriyor ki, ülke, doğusu-batısıyla, kuzeyi-güneyiyle tam bir olağanüstü hal yaşıyor, OHAL'in sınırları Karadeniz'e ulaşıyor.