Bir çığlık lütfen, Allah aşkına yürekli bir haykırış, bir damla gözyaşı!..

Ortadoğu bütün insanlığın ilk evidir. Ortadoğu yanıyor. Her geçen gün biraz daha ölüyor insanlık. Utancımız artıyor. İnsan olma onurunun büsbütün yitmemesi; gözümüzdeki ışığın, içimizdeki umudun tamamen ve bir daha dönmemek üzere sönmemesi için küçük bir adım.

Gözler kapanıyor. Ocaklar teker teker sönüyor. Direnen herkesin güncelerine bombalar, kurşunlar ve bitimsiz ölümler yağıyor. Bir merhamet eli lütfen, bir küçük dua, bir güzel yekiniş!

Hayat boynunu usulca eğiyor. Görmüyor musunuz? Çocukların gövdeleri kalbura dönüyor. Mabetlerde inanca ve insafa kurşun sıkılıyor. Zulumlar, kırımlar yaşanıyor ne çabuk. Ne çabuk değişiyor, silinip gidiyor sokaklar. Bir tutam ışık lütfen, Allah rızası için yiğitçe bir silkiniş!

Ne çabuk unuttuk! Daha dün komşumuzdu bizim, ölüp giden insanlar. Daha dün salihlerin yurduydu Ortadoğu. Musa'nın izinde yürürdük, İsa'nın dirilten nefesinde, Muhammed'in kutlu çağrısında. Evimize ateş düştü. Satılığa çıkarıldı evimiz. Arkadan vuranların gölgesi düştü safımıza, suyumuza, soframıza. Rızkımıza göz koydu egemenler. Bir dost selamı yok mu Allah aşkına, bir yardım eli, sevgiye katık edilmiş bir kuru ekmek!..

Uğunan kentlere bakın. İnsanlığın övünç kaynağı değil miydi onlar, uygarlığımızın güzellik nümuneleri? Becerikli ellerimizden süzülen ışık huzmeleriyle dolu takılarla süslememiş miydik onları? Kötülüğü birlikte lanetlemiş, iyiliğe birlikte güç katmış değil miydik onların sokaklarında, avlularında, mabetlerinde.

Doğu'nun incisi Bağdat nerede şimdi, kimlerin elinde? Kerbela nerede? Ah, ne haldedir Basra ve Necef? Ali'nin heybetli sesi hangi minberde yankılanır, hangi kuytuluğu, hangi kahpeliği titretir Hüseyin'in yiğitçe nidası? Ya Felluce? Bütün dünyanın gözleri önünde diri diri toprağa gömülen, alçakça saldırılar eşliğinde devasa bir mezarlığa dönüştürülen Felluce'yi unutmak mümkün mü?

Yiğitliğin gür meşalesine güç katan Kudüs ne haldedir? Ortadoğunun kalbi olan güzeller güzeli, yiğitler yiğidi Kudüs? Müminlerin emiri Ömer'in örselemeye kıyamadığı bahadır Kudüs o kadar mı uzak düştü bizden? El-Aksa'nın yiğitlerine, bacılarına küçücük bir yer yok mu yüreklerimizde, birazcık dinlenmeleri için?

Nureddin Zengi'nin Haçlı sürüsünü İslam'ın izzetiyle hallaç pamuğuna çeviren kudretinden hiç mi eser kalmadı Allah'ım?

Şark'ın en sevgili sultanı Selahaddin'in torunları bıkmadılar mı hala oyunlardan, oynaşmaktan, oyuna gelmekten?

İnleyen, ağıtlara boğulan insanlar kimin evinden çıkıyor sahi?

Bu gömütlükler, bu tanınmaz hale gelmiş cesetler kimin? Gövdeleri yakılan, sürüklenip sürüklenip götürülen kadınlar, ırzlarına geçilen gencecik kızlar kimin?

Korkutulmuş, üstüne varılmış küçük bir çocuk gibi sıçrayıp duran, aylardır gözüne uyku girmeyen sokaklar hiçbir yürekte yankı bulmaz mı gerçekten? Bu kadar mı insanlığımız bizim, buncağız mı? Bu kadar çabuk mu tükenecekti nefesimiz? Umudu çoğaltan bir şarkı lütfen, içimizi ürperten bir ayet demeti!..

Birazcık bilinç lütfen, Allah aşkına birazcık gayret!

Yarın başımızı duvarlara vurmamak için. Utançtan saklanacak kuytu köşeler aramamak, çocuklarımızın yüzüne utanmadan bakabilmek için. Birazcık iman Allah aşkına, birazcık izzet ve metanet, biraz cesaret!.. Dilenenlerden olmamak için. Yaşadığımız bu hayatın ahirette suratımıza çarpılmaması için. Hakkı ve adaleti bütün dünyada dalga dalga ayaklandırabilmek için. Şerefsizce yaşayıp şerefsizce ölmemek için!..

Bir küçük adım lütfen! Bir sıkılı yumruk, meydanlara kazınmış bir onurlu çığlık, anlamlı bir tanıklık; gönüllü kölelerden olmamak için:

İnandım, duydum ve şehrin bir ucundan koşup geldim!..