Dana Besaiso’nun We Are Not Numbers’da yayınlanan yazısını Barış Hoyraz, Haksöz Haber için tercüme etti.

“Neden yazıyoruz?” sorusunu kendime sık sık soruyorum.

Dünyanın bilmesi için mi? Ama dünya yetmedi mi? İnsanlar son 570 gündür Filistinlilere neler olduğunu “bilmiyor mu?”

Oynadığı belgeselin Cannes Film Festivali'nde gösterileceğini duyduktan saatler sonra 16 Nisan 2025'te ailesinden 10 kişiyle birlikte İsrail güçleri tarafından öldürülen fotoğrafçı ve gazeteci Fatma Hassuna bir keresinde bana, “Yazmayı bırakma Dana. Dünyanın her şeyi bilmesi gerekiyor, onların iyiliği için değil, bizim iyiliğimiz için.”

Kendimiz için, ortak acılarımız için, tarihimiz için yazıyoruz.

Soykırımdan önce “normalin” nasıl bir şey olduğunu asla bilemeyecek olan Filistinli çocuklar için yazıyoruz. Çadırda yaşamanın normal olmadığını, kesilmiş uzuvlarla yaşamanın normal olmadığını, ebeveynlerinden biri ya da her ikisi olmadan yaşamanın normal olmadığını, temel insan haklarından mahrum bırakılmanın normal olmadığını ve Filistinlilerin ölmek için değil, herkes gibi onurlu bir şekilde yaşamak için doğduklarını bilmeleri için yazıyoruz.

Yıkımın, şiddetin, yerinden edilmenin, açlığa zorlanmanın ve korkunun ortasında hala karınlarını doyuran, elleri ve dizleri üzerinde çamaşır yıkayan ve yoktan evler yaratan Filistinli kadınlar için yazıyoruz. Son 75 yıldır çocuklarını kaybeden Filistinli anneler için.

İsrail tarafından şehit edilen sevdiklerimiz -aile üyelerimiz, arkadaşlarımız, meslektaşlarımız, doktorlarımız ve profesörlerimiz- için yazıyoruz. Mohammed Hamo, Wael Besaiso, Ahmed Besaiso, Mohammed Besaiso, Yousef Dawas, Dr Refaat Alareer, Dr Adnan Al-Bursh, Lina Abu-Saffiyah ve diğer tüm şehitler için yazıyorum çünkü hepsi mesajlarına, yaşama haklarına ve Filistin topraklarına ait olduklarına inanıyorlardı.

İsmail Al-Ghoul, Hussam Shbat, Mahasen Al-Khateeb, Walaa Sa'ada ve Fatma Hassuna gibi, susturulmaları için İsrail güçleri tarafından kasten hedef alınan ve öldürülen gazeteciler, sanatçılar ve yetenekli Filistinliler için yazıyoruz. Ve Gazze'den kaçırılan herkes için; acımasızca ve insanlık dışı bir şekilde işkence gördüler, soyuldular, dövüldüler, onurları ellerinden alındı ve tecavüze uğradılar.

Babamın hatırına yazıyorum, Allah rahmet eylesin; tüm hayatını bizim için en iyi hayatı inşa etmekle geçiren cesur ve dirençli adam, sadece İsrail mezarını buldozerle yıktı ve böylece onu ziyaret etme umudumuzu yok etti. İsrailliler ölülerimiz için bile şiddet ve saldırganlığa ara verilmesine bile izin vermediler.

Son 570 gündür görüşemediğim ve sarılamadığım en iyi arkadaşlarım Luna, Rua ve Fatma'nın hatırı için. Yine de hiçbir mesafe, sınır ya da acil durum aramızdaki bağı koparmayı başaramadı. En kötü zamanları yaşamalarına rağmen solmayan dirençleri, şefkatleri ve insanlıkları için yazıyorum.

Doğru olduğuna inandığım şey uğruna, okuduğum şey uğruna, başka hiçbir insanı bir daha asla hayal kırıklığına uğratmamak için yazıyorum. Hayalimdeki bölüm olan “hukuk bölümünü” seçtiğimde özellikle uluslararası hukuk ve insan hakları ilgimi çekmişti. O zamanki saflığımla, öğrendiklerinin kâğıt üzerindeki mürekkepten ibaret olacağını, hiçbir yasanın, örgütün ya da herhangi bir insanlığın bizi yaşadığımız çılgınlıktan kurtaramayacağını hayal bile edemezdim. Ama bu yazıyı, tıpkı “Solferino Savaşı'nın” uluslararası insancıl hukuk için bir varoluş nedeni olması gibi, bunun da uluslararası insancıl hukuk için bir yeniden doğuş olması ve böylece dünyanın parçalanmış insanlığından geriye kalanları kurtarması için yazıyorum.

Bilge bir adam bir keresinde bana “Hayatta kalmak ve farkındalık büyük bir sorumluluk getirir” demişti; sessizlerin sesi olmak, herkesin sırtını dayayabileceği bir umut ışığı olmak, bizim ve halkımızın yüzleşmeye devam ettiği zulümleri belgelemek, konuşmak ve bu sesi dünyanın asla unutmaması için kullanmak.

Bununla birlikte, sorumlu olma yolculuğunda daha da önemli bir şey keşfettim: iyileşme. Kelimelerin içimden dökülmesi, derine gömülmüş bazı travmaların üstesinden gelmeme yardımcı olması, işlenemez olanı işlemem, aklımdan geçenleri söylemem, kendimi anlamam, acımı paylaşanlarda teselli bulmam, duyulduğumu ve görüldüğümü hissetmem için.

Kendimiz için yazıyor olabiliriz, ancak dayanışma içinde teselli ve parçalanmış huzurumuzun bir parçasını buluruz.

Zamana kazınmayı ve sonsuza dek hatırlanmayı hak eden mirasımızın, katlandıklarımız ve yaptığımız fedakârlıklarda yattığını bilmemize rağmen, sessizce acıyı bırakmayı ve dehşeti eritmeyi seçen hassas anılarımız uğruna yazıyoruz.

Doğrulama ve belgeleme adına, 1948 Nekbe'sinden geriye kalanların bugün olanları anlamamızı sağladığını bilerek gerçeğimizi zamana kazıyoruz.

Adaletsizliğe uğrayanların tarihinde de görülebileceği gibi, adaletsizliğin asla sürmeyeceği umuduyla yazıyoruz. Barış, refah ve mutluluğun hala mümkün olduğunu, hala yakınımızda olduğunu ve bir gün ulaşılacağını…

Bu topraklar için yazıyoruz, bunun asla bir “Filistin anlatısı” olarak kalmaması, tüm dünyanın bildiği, duyduğu ve asla unutmadığı bir gerçek haline gelmesi için.

Bu yüzden, basitçe kendime cevap vermek gerekirse, “Dünyayı anlamlandırmak, bir iz bırakmak ve topraklarımızda sonsuza dek hatırlanmak ve tarihe kazınmak için yazıyorum” diyorum.

*Dana Besaiso, Filistinlilerin seslerinin önemine ve dünyada değişim oluşturma yeteneklerine inanan bir hukuk mezunu. Lisans eğitimi sırasında uluslararası hukuk, insan hakları savunuculuğu ve Filistinlilerin her gün karşılaştığı insan hakları ihlallerine ışık tutma konularıyla yakından ilgilenmiştir.

Dana'nın hayattaki nihai hedefi özgür bir Filistin'e dönmek ve adalet, haysiyet ve hukukun üstünlüğüne dayalı bir hukuk sisteminin geliştirilmesine katkıda bulunmak. Dana şöyle ifade ediyor: “Ülke, kendi halkının yardımı olmadan kendini yeniden inşa edemez ve ben de onlardan biri olmak istiyorum.”