Sinan Ön'ün yazısı:

Başlığımız (Üç yüzüğün hikayesi) 18. asırda oldukça meşhur olan bir hikâyeden mülhem.  Aynı hikâye Alman şair Lessing’e ait “Bilge Nathan” isimli “Dinsel hoşgörü” üzerine yazılmış dramaya da kaynaklık etmiş. Ama buradaki dinsel hoşgörüden kasıt; dine ve dindarlara hoşgörü değil, din dışı ya da hâkim dinin dışında farklı bir anlayışa sahip olanlara dönük bir hoşgörü.

Hikâye bu ya; Müslüman bir hükümdar zengin bir Yahudiyi sarayına çağırır ve onu sıkıştırmak için şu soruyu sorar: “Senin hâkim bir insan olduğunu işitiyorum. Öyle ise söyle bana, ortada üç din var sana göre hangisi hâk dindir?” Yahudi şu cevabı verir: “Zengin bir adamın hazinesinde eşi benzeri olmayan, kıymetine paha biçilemeyen bir yüzük varmış. Adam bu yüzüğü ebedi bir aile yadigârı olarak satılamaz ibaresiyle oğluna bırakmış. Yüzüğe sahip olan kimse bütün servete de sahip olacakmış. Birkaç kuşak sonra yüzüğü miras alan varisin üç oğlu olmuş. Oğulları arasında seçim yapamadığı için gizlice, aslına tıpa tıp benzeyen iki yüzük daha yaptırmış ve üç oğluna da ayrı ayrı vermiş. Kimse çıkıp hakiki yüzüğü tayin edemediği ya da etme ihtiyacı duymadığı için herkes kendini asıl mirasçı sanarmış. İşte tanrının üç kavmine verdiği üç dinde bunun gibidir. Herkes kendi dininin hâk olduğuna inanır. Ancak iş hikâyede anlatılan yüzüklerdeki gibidir.” 

Bu hikâye tüm dinlerin gerçekliğine karşı şüphe oluşturmaya dönük olarak anlatılsa da, kanaatimizce Yahudi oldukça kurnaz bir manevra yapmıştır. Üç yüzükten hangisinin gerçek olduğu, yüzüğe sahip olanlar tarafından bilinmese ya da bilinmek istemese bile bir tanesi gerçektir. Ve biliriz ki, zengin adamda ilk önce var olan asıl yüzük gerçek, sonradan yapılan ikisi imitasyondur. Burada asıl kurnazlık ise, bu üç din içinde Yahudiliğin ilk din olması ve Yahudi’nin dolaylı da olsa “gerçek dinin” cevabını vermesidir. 

Yazının devamı >>>