Nefsimiz ve öteki ile mücadele safahatı
Bizler Müslümanlarız ama karşıtımızı İslam dini dışında bir dine veya ruhçu, maddeci, dehrî, bilinemezci, deist veya ateist olduğu için yani şirk taşıyan bir dünya görüşüne mensubiyetleri nedeniyle, bil fiil düşman veya nesne olarak görmüyoruz.
Hamza Türkmen’in yazısı:
Nefsimiz, gerek kendi iç denetimi gerek öteki nefislerle tearuf ilişkisinde (49/13) veya mücadelesinde vahyi ölçülere dikkat ettiği oranda takvasını, onur ve erdemini artırır, olgunlaşır. Vahyin şahidliği de böylesi bir arınma ve tutarlılık istikametinde yürünerek gereğince örneklendirilebilir. ‘Şahidlik’ en başta sahih bir iman, tavırlarımızda tevazu, îsâr (59/9) ve hak yol istikametindeki yürüyüşte kararlılıkla sağlanabilir.
İfadeleri Yusuf Aleyhisselam’a ait olduğu fikri ön planda olan ayette “Ben nefsimi temize çıkarmam, çünkü Rabbimin merhamet ettiği hariç, nefis aşırı derecede kötülüğü emreder. Şüphesiz Rabbim çok bağışlayandır, çok merhamet edendir”(12/53) bildirimi nefsimizin denetimiyle işe başlayacağımızın önemli bir göstergesidir.
Nefsimizdeki ‘takva’ yolunu seçip Allah’ı birleme özelliği ile yaratıldığımız fıtrat çizgisinde (7/172) yürümek ile, ‘fücur’ çizgisinin eğilimlerine boyun eğip inkârcı veya imkânlı olmakla şımaran/‘mütref’(17/16) ya da bozguncu /‘müfsid’(10/81) olmayı tercih edenin konumu arasında kimliksel bir farklılık vardır.
Kur’an-ı Mübin’de ‘takva’ ayeti ‘sıddık, şehid, salih, sabikun” gibi kavramlar ya da şahsiyetlerle örneklendirilirken; ‘haz’ amaçlı bir şeye karşı aşırı sevgi ve ilgi ile yönelmeyi, dürtülerle ilgili sınırsız bencil arzulara yönelimi ifade eden ‘fücur’ kavramıyla irtibatlı olarak kullanılan ‘hevâ’ kelimesi kullanılır. Bayağı arzularına esir olan insanı Rabbimiz Furkan ve Câsiye Sûreleri’nde “hevâsını tanrı edinen” diye vasıflandırmış (25/43;45/23) ve hevâ başlıca sapıklık sebeplerinden biri sayılmıştır.