1. YAZARLAR

  2. SELAHADDİN E. ÇAKIRGİL

  3. İnancının idealini yitirmeyenler, her yaşta gençtirler..
SELAHADDİN E. ÇAKIRGİL

SELAHADDİN E. ÇAKIRGİL

Yazarın Tüm Yazıları >

İnancının idealini yitirmeyenler, her yaşta gençtirler..

21 Haziran 2021 Pazartesi 14:30A+A-

Dün, TRT ekranlarında, Tayyib Bey gençlerle konuşurken, ‘Bizim gençlik yıllarımızda bir dünya idealimiz vardı, onları gerçekleştirmek için çaba harcıyorduk..’ meâlinde bir söz söyledi, genç nesillere bir dünya tasavvuru ve ideallerinin olmasını tavsiye bâbında;  kendisinin 67 yaşında olduğunu belirterek.. Tabiî, 76’sında olan ‘fakîr’e göre, Tayyib Bey bizden epeyce bir genç..

Tayyib Bey’in bu sözleri,  dünün gençlerinden nicelerimizi de o yıllara götürmüştür.

İstanbul’da, Akıncılar’ca  tertiblenen bazı ‘gece’lerde, ‘saf Anadolu’nun mâsum çocukları’ndan binlercesi toplanırdık ve rahmetli Necîb Fâzıl, aramızda ve başımızda..  Program içinde şiirler okunurdu, tabiatiyle en çok da ‘üstad’ın şiirleri... Ama, merhûm üstad, kendisinin şiirlerini okuyan bazı gençleri dinlerken kızar ve, ‘Bırak.. Mahvettin şiiri.. Tayyib yok mu, Tayyib nerede? ‘ diye sorar ve bulamazlarsa, kendisi okur; bulurlarsa ve o zaman da onun okuyuşunu zevkle dinlerdi ve dinlerdik.. Çünkü, genç ‘Tayyib’in gerçekten de ‘şiir gibi’ bir ‘şiir okuyuşu vardı.

Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk Sakarya!’ / ‘Sakarya.. Sen kıvrıl, ben gideyim; Son Peygamber kılavuz..’ ,gibi mısralar okunduğunda, heyecandan gözyaşlarımız boğazımızda düğümlenir ve ayağa kalkacağımız günlerin ruh fotoğrafını daha bir inançlı çizerdik  zihnimizde..

*

Evet, bütün insanlık için ‘kurtarıcı’ olduğuna inandığımız bir ‘inancımız, idealimiz, bir tasavvur ve tahayyülümüz’ vardı ve bazıları bunu, bir ‘ütopya’ olarak niteliyorlardı.

Ama, öyle bile olsa, uğrunda hayatımızı ortaya koyacağımız bir ‘dünya’mız vardı.

İnandığımız kutlu değerler, gökyüzünden bize karanlık gecede göz kırpan yıldızlar gibiydi ve o yıldızları oradan indirip, ’dünya’mıza hâkim kılmanın heyecan ve idealiyle dopdoluyduk. Kaybedecek fazla bir şeyimiz yoktu.. Maddî imkânsızlık ve yoksulluklarımız, manevî zenginliğimizi daha bir güçlendiriyordu. İnandığımız değerler açısından kazanacağımız çok şeyler vardı..

Karşıtı ve düşmanımız olan dünya, bizi bedenen hapsedebilir, zencire vurabilir, hattâ öldürebilirdi; ama, bizim cismanî ölümle sona ermeyen bir ebedî hayat inancımızla göğüs geriyorduk o tehlikelere.. Bu inanç bizi daha bir güçlü kılıyordu. Karşıtlarımızın ‘ütopya’ dediklerini, Yüce Peygamber (S) 14 asır önce, bir avuç müminiyle birlikte amelî/ pratik olarak hayata yansıtmıştı. O halde, biz de bugün, idealimizdeki o ‘dünya’yı kurabilirdik..

Kendimizi bir Uveys-i Qarânî  (Veysel Qarânî) veya bir Ebû Zerr gibi hissediyorduk.. (Sonraları, elbette, her Ahmed ve Mahmûd’un Medine’li Resûl‘ olmadığını da öğrenecektik..)

*

Kendimizi böyle anlar ve anlamaya çalışırken, karşımızdakilerin de bizden farklı olmadığını belirtmeliyim.. Marksist ideolojiye bağlanıp, ekonomik açıdan gerçek ‘komun hayatı’nı,  kendilerinin kuracaklarına inananlar da, genelde fakir Anadolu çocuklarıydı.  

Kezâ, ‘Ülkücü’ler’ diye anılan kesim de, -evet, N. Atsız gibi tam aykırı tipler hariç- çoğu İslâm’la kavgalı değillerdi, ama, hayal çadırlarını, Tanrı Dağları’nın eteklerinde kuruyor, atalarının rüyalarını Ötüken Ormanı’nda çadır kurup kımız içer gibi görüyorlardı.  Ki, 1974’de ‘Bâb-ı Âli’de SABAH’ gazetesinde yazı yazarken, gazeteyi ziyarete gelen Türkeş’le Laiklik’ üzerine tartışmaya giriyor ve sonra ondan, Laiklik, yani ineğin memelerinden beslenmesi gereken buzağıyı zorla domuzun altına sürmektir..’ diyecek kadar net beyanlar alıyorduk.

*

Evet, doğruluğuna inandığımız değerlere, inançlara, ideallere göre bir hayat düzeni vardı, zihnimizde ve kalbimizde; ve bunu her zeminde tartışmaya hazırdık..

O heyecanları aynı duygularla paylaştığımız kimseler hâlâ da var.

Elbette, ‘Biz artık, unumuzu eledik, eleğimizi de duvara astık.. Artık, sıra gençlerin.. Evet, tahayyül ve tasavvurlarımızı, ideallerimizi unutmadık, ama, şimdi, evlâd’u îyâl var,  imkân ve  makamlarımız var.. Bizler artık dünün gençleriyiz.. Nöbet sırası yeni nesillere geldi..’  diyenlere de rastlıyoruz.. Böyle söyleyenler yine de samimî itirafta bulunuyorlar. 

Bir de, o ideal ve tasavvurlarımızdan bahseden ve ama, yüreklerinden kopup gelen bir heyecan titreşimi taşımayan  sözlerinden hissedilenler var ki, onların hesabı ayrı..

Ve heyecanını yitirmeyenler yok mu?

Yok dersek, işte onlar, 45-50 yıl öncelerde hayal bile edemediklerimizi, siyasî hayatta, iyi bir zamanlama san’atıyla bir bir hayata geçirenlere haksızlık etmiş oluruz.

Evet, dün, cumhûr’un başıyla  gençler arasındaki sohbeti dinlerken ve dünün gençlerini de  hatırladım.

İnancının idealini yitirmeyenler her yaşta gençtirler; 85 yaşlarında Arabistan çöllerinden İstanbul’u fethe gelen Eyyûb-el’Ensârî misâli..

 *

*NOT:  Saadet Partisi içindeki son günlerin tartışmalarına girmek istemezdim. 1967’lerden beri hep Erbakan Hareketi’nin genel hatları içinde ve kalemiyle de yer almış birisi olarak ‘fakîr’in de çok sözleri olabilir. Ama, gereksiz ve faydasız tartışmalar..

Ne var ki, eski bir m.vekili dün, ‘Oğuzhan Asiltürk’ün asıl kimliğini açıklıyorum..’ diyerek, sosyal medyaya bir malzeme atarak  çok büyük bir  ‘işbaşaran’ kişi olduğunu isbatlamaya çalışmış.. Oğuzhan Bey’in asıl adının Durmuş Durdu olduğunu,  gençlik yıllarında arkadaşları arasında gırgır vesilesi olmaktan kurtulmak için mahkeme kararıyla değiştirip, ‘Ülkücü Gençler’i kıskandıracak şekilde mevcud isim ve soy ismini aldığını biliyorduk.

Ama, konuyu başka vâdilere taşımaya çalışan bir eski m.vekilinin, konuyu inanç değerlerimiz açısından haram noktalara çekmeye çalışmasını ayıplıyorum.

*

Star

YAZIYA YORUM KAT

5 Yorum