Denir ki, hukuk karşısında boynumuz kıldan incedir!  Öyle mi?
Hayır, benim değildir.
Çünkü, bu ülkede hukuk diye diye hukuk ve demokrasi de, özgürlük ve insan hakları da sürekli katledildi.
Siyasete alet edildi hukuk.
Darbelere alet edildi hukuk.
Unuttunuz mu 27 Mayıs’ı?
Askerle yargı ve üniversite birlikteliğinden doğan idamları unuttunuz mu? Hapisleri, acıları ve de parti kapatmalarıyla siyaset yasaklarını  unuttunuz mu?
Türkiye ne kazandı bunlardan?
Barış mı geldi Türkiye’ye?
Hayır.
Tersine cepheleşti Türkiye.
Uzlaşma mı geldi Türkiye’ye?
Hayır.
Tersine kutuplaştı Türkiye.
12 Mart’a böyle geldik.
Askerle yargı yine birleşti. Fetvalar alındı üniversitelerden. Sonra yine idamlar, hapisler, işkenceler, parti kapatmaları...
Ne oldu, barış mı geldi?
Hayır.
Türkiye istikrarsızlık içinde çalkalanmaya devam etti. Şiddet, terör ve anarşi sarmalında Türkiye’nin yapısal sorunları çözülmedi, biriktikçe birikti.
12 Eylül’de bir darbe daha.
Askerle yargı ve üniversite bir kez daha birleşti. Meclisle partilerin kapısına kilit vuruldu. İdamlar, hapisler, işkenceler, siyaset yasakları...
Ne oldu, ne değişti?
Bölünmüş siyaset sahnesinde, güçsüz koalisyon hükümetlerinin yönetiminde Türkiye sorunlarını mı çözdü, yoksa gitgide biriken temel sorunlarının kıskacında kıvranmaya devam mı etti?
Ekonomik büyümeye geçit vermeyen yapısal değişiklikler mi yapıldı.?
Demokrasi ve hukuk devletinin, hukukun üstünlüğü ilkesinin gerektirdiği reformlar mı gerçekleştirildi?
Yoksa, insan hakları ve özgürlüklerin ışığında Kürt sorunu rayına mı oturdu?
Hayır.
Özellikle 12 Eylül askeri yönetiminin akıl almaz baskı ve zulmü, PKK ile birlikte “29. Kürt isyanı“nın dağlarda patlamasına, terör ve şiddetin bu ülkeyi 1990’larda tutsak almasına, yapısal sorunların müzminleşmesine, kalkınma yarışı için seferber edilmesi gereken kaynakların askeri amaçlar için harcanmasına yol açtı.
Peki, 28 Şubat mı çare oldu?
367 mi çare oldu?
27 Nisan Muhtırası mı çare oldu?
Hayır, hiçbiri çare olmadı.
Temel sorunlarını çözemeyen Türkiye, kalkınma yarışında geri kaldı. İnsanının aş ve iş sorununu çözemedi, yaşam kalitesini yükseltemedi. Sağlıkta, eğitimde, bilimde nal toplamaya devam etti.  
Hâlâ anlamıyor musunuz?
Kemalist reçeteler çare değil!
Çare olamaz da.
Zira devrini tamamladı.
Askeri darbelerle, hukuki darbelerle bugün artık kerameti kendinden menkul hale gelmiş reçetelerinizin geçerlik süresini uzatamazsınız!
Bugün artık demokrasi zamanı.
Hukuk devleti zamanı.
Özgürlükler düzeniyle, insan hakları düzeniyle sizin ‘reçeteler’iniz artık bağdaşmıyor.
Çağ dışı kaldınız! 
Peki şimdi tankınızla, topunuzla, fetvalarınızla dikta mı kuracaksınız?
O da çare etmez.
Ankara’da, kapalı kapılar arkasında kotarmaya çalıştığınız ‘organize işler’ ile bu ülkeye hükmedemezsiniz.
İpler sizin değil, milletin elinde olacaktır. Demokraside oyunun temel kuralı budur. Türkiye bu rayda, demokrasi oyunu içinde kendini bulacak, yumuşayacak, uzlaşmayı, farklılıklara tahammülü öğrenecek, diyalog yollarında birbirine kulak vererek yürüyebilecektir.
Başka çare yok.
Sopa, çıkar yol değildir.
Eğer siz, tankınızla, topunuzla ya da fetvalarınızla ‘dikta’lara kalkışırsasız, Türkiye’yi daha beter delirtirsiniz. İşte asıl o zaman bölersiniz bu ülkeyi.
Türk-Kürt diye bölersiniz.
Laikçi-dinci diye bölersiniz.
Alevi-Sünni diye bölersiniz.
Hatta asker-sivil diye bölersiniz.
Farkında değil misiniz, askeri ya da hukuki darbelerle bu ülkeyi büyük bir kaosun içine itersiniz
Buna hakkınız yok.
Biliyorum, sonunda yine başladığımız yere, ilk kareye döner, gerçek demokrasi ve hukuk devletini inşa etmeye başlarız. Ama bu arada zaman kaybeder, kan kaybeder Türkiye...
Yazık değil mi bu ülkeye?
Bunca darbe ne getirdi ki bu ülkeye, bundan sonra getirecek?.. 
Askeri ve hukuki darbeler çare değil yazısının ikincisi yarına...

Milliyet gazetesi