Refaat İbrahim’in MEE’de yayınlanan yazısını Barış Hoyraz, Haksöz Haber için tercüme etti.

6 Haziran'da ilk kez Gazze İnsani Yardım Vakfı (GHF) olarak bilinen kuruluş tarafından yürütülen dağıtım alanlarından birine gitmeye karar verdim. Yaya olarak 12 km'lik uzun yürüyüşte bana birkaç arkadaşım eşlik etti.

Ailem için biraz yiyecek bulma umuduyla yola çıkmıştım. Karşılaştığımız manzara insanlıktan hiçbir iz taşımıyordu. Dağıtım merkezinde gördüğümüz manzara bir savaş alanını andırıyordu.

İsrail askeri araçları, önlerinde devasa bir bariyer bulunan GHF kamyonlarının yanında duruyordu. İşgal askerleri, silahlarını doğrudan toplanan Filistinli sivillere doğrultmuş bir şekilde yüksek mevkilerde konuşlanmıştı.

Bir noktada iki kamyon geldi ve yardımları aşağılayıcı bir şekilde yere döktü. Yaklaşmaya çalışan herkes İsrail askerlerinin ateşiyle karşılaştı. Sonunda bir İsrail askeri hoparlörden “Şimdi yardımı alabilirsiniz” diye anons etti ve kalabalık kutulara doğru koşmaya başladı.

Erkekler itişip kakışıyor, çocuklar ağlıyor ve kadınlar korku ve yorgunluktan titriyordu. Sadece küçük bir azınlık bir miktar yardıma el atmayı başardı. Bazıları yardım alabilenlerden çalmaya çalıştı. Büyük çoğunluk - ben de dâhil - eve eli boş döndü.

Sanki onurumuzu kırıntılar için satıyormuşuz gibi hissettim. Bunu kasıtlı bir aşağılama, eğitimli toplumumuzun bilincinin yeniden şekillendirilmesi ve kırık bir topluluğa dönüştürülmesi olarak gördüm.

GHF bölgesine iki kez daha gittim.

Üçüncü gidişimde bana, yerinden edilme sırasında tanıştığım 23 yaşındaki genç Nadir eşlik etti. Nadir bana yakın bir yerde yaşıyordu ve düzenli olarak GHF sahasına gidiyordu.

Soykırımdan önce Han Yunus'un doğusundaki bir yetimhanede bekçi olarak çalışıyordu. Barınağı korumaktan daha fazlasını yaptı; çocuklarla ilgilendi, günlük yaşamlarında onlara yardımcı oldu ve onlara güvenlik hissi verdi. Hayatı mahvolduktan sonra ailesine ve akrabalarının çocuklarına destek olma sorumluluğunu üstlendi.

Onu yardım alanlarından dönerken tepeden tırnağa toza bulanmış, son derece bitkin, ancak hiçbir şey alamadığında bile beni hafif bir gülümsemeyle selamlarken görürdüm.

19 Temmuz'da Nadir ve 16 yaşındaki kuzenim Halid GHF sahasına gitmeye hazırlandılar. Oraya dair tüm umudumu yitirmiş, Gazzelilerin “insani yardım” adı altında her gün öldürüldüğü bir tuzak olduğuna tamamen ikna olmuş olarak gitmemeye karar verdim.

Yiyecek temin etmek için oraya erken gitmeye çalışacaklarını söylediler. Nadir asla geri dönmedi. Halid bacağında şarapnel parçalarıyla yaralı olarak geri döndü.

İsrail güçleri açlıktan ölmek üzere olan sivillere ateş açmış ve birkaç top mermisi fırlatmıştı. Şehitlerin çoğu hattın ön tarafındaydı. Nadir göğsünden, karnından ve bacağından olmak üzere üç kurşun ve yakınına düşen bir top mermisinin şarapneliyle vurulmuştu.

Nadir'in öldürülmesi ailesi için yıkıcı oldu; Nadir onların tek geçim kaynağıydı. Acılarını ifade edecek kelime bulamadılar, sadece onun yasını tutarken cansız bedenine düşen gözyaşlarını dökebildiler.

Nadir'in ölümü, bugün 1.500'e ulaşan yardım dağıtım noktalarında öldürülen Filistinlilerin korkunç istatistiğine kaydedildi. Dünya için o sadece bir rakamdı; benim içinse kimseye zarar vermeyen ama her zaman başkalarına yardım eden iyi bir adamdı; işgal tarafından her şeyi elinden alındı, evi, işi, seyahat etme ve tasarım ve video düzenleme alanında çalışma hayalleri. Ailesi şimdi açlıktan ölmeye mahkûm.

GHF iki ay önce Gazze'de faaliyet göstermeye başladığından bu yana neredeyse tüm büyük insani yardım kuruluşları onu ve yardım dağıtım yöntemini kınadı.

Sınır Tanımayan Doktorlar Örgütü 7 Ağustos tarihinde şu başlıklı bir rapor yayınladı: Bu Yardım Değil. Bu Organize Bir Öldürme. Raporda sivillerin kasıtlı olarak hedef alındığına dair tıbbi kanıtlar sunulmuş ve GHF sahaları “ölüm tuzakları” olarak tanımlanmıştır.

Bundan bir hafta önce İnsan Hakları İzleme Örgütü, yaşananların savaş suçu teşkil ettiğini belirten bir rapor yayınlayarak Filistinli sivillerin gerekçe gösterilmeksizin sistematik olarak vurulmasının uluslararası insancıl hukukun açık bir ihlali olduğunu kaydetti. Yardım dağıtımının “düzenli kan göllerine” dönüştüğünü doğruladı.

GHF'nin işlediği suçları daha da dehşet verici kılan şey, yetkililerin olanları inkâr etmesi ve işgalin anlatısını benimsemesidir. Başkan Johnny Moore, Gazze'de kıtlık olmadığını ilan ederek çocukların açlıktan öldüğünü belgeleyen tıbbi raporları görmezden geldi. Hamas'ı yardım çalmakla suçladı ve insani durumla ilgili raporları “Hamas dezenformasyonu” olarak nitelendirdi.

Hatta Hamas'ın İsrail ordusunu ya da GHF'yi suçlamak için Filistinli sivillere kasten zarar verdiğini iddia etti. Oysa sahada ilk elden tanık olduğum gerçek şu ki, GHF tesislerinde silahlı olan tek kişiler paralı muhafızları ve işgal askerleridir. Oraya gelen Filistinliler açlıktan kemikleri çıkmış siviller.

GHF'nin devam eden operasyonlarının Gazze Şeridi'nin ötesinde etkileri vardır. Bu örgütü kınamak ve dağıtmak yerine ona meşruiyet kazandırmak, insani yardım merkezlerini her yerde ölüm tarlalarına dönüştürme riski taşımaktadır.

Arkadaşım Nadir'in ölümünün cezasız kalmasını istemiyorum. Onun öldürülmesinden sorumlu olan herkes ve GHF aracılığıyla yardım dağıtılmasına izin veren, onu finanse eden ya da ona sahte bir insani yardım kılıfı veren herkes hesap vermelidir. İhtiyacımız olan şey sadece bu uygulamaları durdurmak değil, aynı zamanda yardımı bir tuzağa dönüştüren, açlığı bir silah olarak kullanan ve masumların öldürülmesine katkıda bulunan herkesi yargılamaktır.

Bu suçlar karşısında sessiz kalmak suç ortaklığıdır ve bugün sessiz kalmak yarın tekrar yaşanacağı anlamına gelir.

Refaat İbrahim, Gazze'de yaşayan Filistinli bir yazardır. Filistin ile ilgili insani, sosyal, ekonomik ve siyasi konular hakkında yazmaktadır.