Başbakanın Filistinliler ve Hamas için dik duruşunu takdirle karşılayıp gönülden alkışladık milletçe. Çünkü, dünyanın neresinde olursa olsun Müslüman olarak zulme karşı durmak, zalimin zalimliğini haykırmak boynumuzun borcudur.

Lakin başbakan şunu da bilmelidir ki, Türkiye’deki bir coğrafyada, yani bu topraklarda, Filistinli anaların, kadınların, çocukların ve babaların yaşadıklarının benzerleri yaşanmaktadır. Orası Güneydoğu! Fokur fokur kaynamakta bu belde. Burada yaralar kanatılmaya devam ettikçe, memleket huzur bulmayacaktır.

Her kesim için kurtlar sofrası addedilmiştir burası. Kimi PKK üzerinden, kimi Ergenekon’dan, kimi Jitem’le, kimileriyse ‘olağanüstü hal’lerle nemalanmaya çalışmıştır bura halkının kanıyla.

Güneydoğu her gün kan kaybetmekte ve yürekler onarılmazcasına incinmektedir. Aynen Filistin’de olduğu gibi, buralarda da çocuklar öldürülmekte/öldürülmeye çalışılmakta, erkekler cezaevlerine tıkılmakta, yahut evinden, işinden, tarlasından veya yolundan alınıp götürülerek ortadan kaybedilmektedir. Giden gelmemekte, kimse nerelerde olduklarını bilmemektedir. Kadınlar, anneler, sevgililer karalar bağlamakta yıllardır. Korku bulutlarının sürekli üzerlerinde dolaştığı evler, kanlı gözyaşları dökmektedir için için.

Burası Mardin, Diyarbakır, Şırnak, Hakkari, Van… Buralar bu devletin beldeleri. Burada yaşayanlar bu memleketin evlatları. Onlar bu toprakların parçaları. Ve birileri onları buralardan koparıp almak veya sindirmek istemektedir. Artık bu yaşananlara dur deme zamanı gelmiştir ve geçmektedir. Başbakan, batıda olduğu gibi, doğuda da yaşamın var olduğunu ve gerçekleri görmelidir.

Türkiye’de gözler kör, kulaklar sağır olmuş vaziyette, yaşanan zulme seyirci kalmaktadır. Ben Kürdistanlı bir çocuğum, sizin çocuklarınız kadar masum!

**

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Diyarbakır’dan, Şırnak’tan, Siirt’ten,

Hakkari’den, Ağrı’dan, Bitlis’ten.

İnadına varlığı inkar edilen!

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Acılar diyarında kaderine mahkum!

Altı yaşına kadar anamın bir tanesi,

Sonrasında devletin ecnebisi.

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

85 yıllık bir öykü bu.

Ataları bu topraklar için savaşmış,

Ardından haincesine dışlanmış!

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

25 yıldır umutlarının peşinde koşan.

Para, pul, oyuncaksa hiç değil!

Kimliğim ve benliğimdir hoyratça parçalanan.

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Okullarda ‘Türküm, Doğruyum’ andı okutturulan.

Hani dağlarında ‘Ne Mutlu Türküm Diyene’ yazan.

Dili gasp edilse de, özünde hep Kürt kalan.

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Acıyı, hiç gülmeyen yüzüme sorun.

Korku işlemez yüreğime,

Sabır ve cesarettir hamurum.

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Tarla işçisiyim, nasırlıdır ellerim.

Cezam çetin olur amcalar,

Bu suçumu keşfederse büyüklerim.

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Evleri, tarlaları yakılan.

Asayiş diyerek patlarken silahlar,

Bilinmezliklerde babası kaybolan.

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

‘Büyümek’ yabancı kavram bize.

Ya hain bir kurşun alıp götürür,

Yahut bekler bizi buz gibi hapishane.

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Küçücük beynimde tükenmez hatıralarım.

Dilim dönmez okulda Türkçe konuşmaya,

Döver öğretmenim, güller açar yanaklarımda!

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Uçurtma yerine Jetleri izlerim gökyüzünde.

Çift taraftan sarılmıştır her yanımız,

Bir o vurur, bir öbürü, değersizdir kanımız!

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Büyük adam olmak yakıştırılmaz bana.

Köyümde çoban, dağlarda terörist!

Her gün oluk oluk kan damlar toprağıma!

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Ensemde dipçik izi.

Küçücük aklım almıyor bir türlü,

Neden hep döverler polisler bizi!

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Her gece yalvarırım Rabbime.

Güven içinde yumsak gözlerimizi,

Çok mu zor, bitse artık bu çile!

 

Ben Kürdistanlı bir çocuğum.

Diğer çocuklar kadar masum!

Bakmayın, göremezsiniz asla!

Gözyaşlarımı kalbime gömdüm!