İslam;

Teslimiyet denizine çırılçıplak dalmak,

Barış dalgalarına inadına sarılmak,

Yaradana karşı, çılgınca kulaçlar atmak,

Ona kavuşmak için engelleri sabırla aşmak,

Boynu bükük, ama şereflice el-Azim’e sığınmaktır.

Tüm yarattıkları üzerinde irade sahibi olan,

Merhamet ve sevgide sınır tanımayan,

Tüm evrendeki ip uçlarıyla ‘Tek Hakim Benim’ diyen,

Acizlikten ve eksiklikten münezzeh olan Rabbin dergahında konaklamaktır.

İslam;

Her nevi nankörlüğe ve inatçılığa rağmen,

Bizi tehlikelerden selametle çıkaran,

Gönüllere şimşek gibi aşk ve iman ateşi yerleştiren,

Devekuşu misali başımız gömülü olsa da toprağa,

Her lahza bizi gözeten ve koruyana candan sevdalanmaktır.

Bana göre İslam;

Açılan tüm savaşlarda galip olan,

Sefilane nefsimizi cebren kıran,

Yüceliğini her fırsatta şamar gibi suratımıza çarpan,

Yaptığımız veya yapmayı planladığımız ne varsa kalbimizde,

Ayan beyan gören ve işiten Nur’la aydınlanmaktır.

Arsızca, varlığımızla gururlanıp dururken Firavun misali,

Bir sivrisinekle dahi baş etmekten acizken Nemrut gibi,

En basit hacet gidermeyi dahi başaramazken O’nun izni olmadan,

‘Tabiat ana’nın koynunda bilinmezlikler içinde kıvranırken kaskatı,

“Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” diyerek bizi ta derinden sarsan,

Alim ve Vahid olanın kapısından ayrılmamaktır.

En sevdiklerimiz üzerine yeminler edip geri dönerken verilen sözlerden sıkılmadan,

Yitirdiklerimiz ardından gözyaşları dökerken usul usul,

Çaresiz bir şey gelmezken elimizden, bir böceği dahi geri diriltemezken,

Tiksindiğimiz kan pıhtısından canlar vuku bulurken canımızın içinden,

Övünülen teknoloji ve bilim, ölüm karşısında kırk takla atarken biçare,

Masmavi gökyüzünü üstümüze örtü, yeryüzünü altımızda yaşam hane,

Dağları teminat bilançosu yapanın dizlerinin dibinden ayrılmamaktır.

Vahşetin en beteri kanı akıtırken gamsız kedersiz,

Kabil vari atarken üstlerine toprakları,

Çarpılası elimizle, dilimizle, gözümüzle naniklerken kardeşimizi,

Kardeşim kelimesinin kutsallığını ve anlamını yitirmişken yüreklerimizde,

Müslüman’ım demeye varıyorsa dillerimiz,

“Mü’min erkekler ve mü’min kadınlar birbirlerinin dostlarıdırlar” ayeti,

“Müslüman kardeşinle didişme ve alay etme!..” hadisi uyarınca,

Ümmetçe yaşamak adına sarılmaktır Rahman’a.

Alice mertliği,

Hamzaca yiğitliği,

Ömerce adaleti,

Ebubekrce sadakati,

Eyüpçe sabrı,

Meryemce temizliği,

Fatımaca yürekliliği,

Ebuzerce özgürlüğü,

Hüseyince vefayı,

Asiyece onuru,

Zeynepçe dikilmeyi bilerek,

La ilahe illallah diyebilmek ve öylece ölebilmektir.