Irak güçleri bugünden itibaren işgal güçlerinin özellikle de Bağdat ve Musul gibi büyük kentlerde bırakacağı boşluğu doldurmakla sorumlu olacak. Böyle bir sorumluluğun, 500 bin polisin ve 200-250 bin askerin varlığına rağmen Irak güçlerinin kapasitesini aşacağı şüphesiz. Zira bu güçler bombalı eylem düzenleyenler ve milislerle mücadelede tek başına kalacak.

İşin garip yanı şu ki, Irak’ın resmi medyası birkaç gündür ‘ulusal egemenlik geçişi’nin yaklaşmasını kutlarken ülkenin dört yanına yayılan patlamaların yüzlerce kurbanını unuttu. Medya, işgalin sürdüğünü, ülkede hâlâ 131 bin ABD gücünün bulunduğunu ve dolayısıyla kararı halkın almadığını unuttu. İşgalciyle yapılan güvenlik anlaşması Amerikan güçlerinin şehirlerde serbestçe hareket etmesine izin veriyor. Sadece sorumluluğun Bağdat’a teslimi söz konusu. İşgal güçlerinin bu anlaşma uyarınca Irak hükümetiyle eşgüdüm kurmadan askeri eylemlerde ve tutuklamalarda bulunamayacağına dair söylentiler abartılı. Şöyle ki, herhangi bir devlette işgalci güç, kendi gözetiminde ve denetiminde kurulan bir hükümetin kendisine hareket izni vermesini beklemez. Irak’ın yöneticilerinin kendilerini diktatörlükten kurtardığı için işgalciye gece gündüz düzdüğü övgü dolu ifadeler de cabası... İşgale alkış tutan bu kişiler, yabancı gücün hâlâ işgal altında bulunan şehirlere askeri müdahalesine karşı çıkabilir mi?

Oy kazanmak için çarpıtıyorlar

Irak’ın yöneticileri halkın aklını hafife almayı ve yalancılığı bırakmalı. Olmayan bir ‘ulusal egemenlikten’ söz etmek, parlamento seçimlerine hazırlık için halkın aleyhinde olacak şekilde oy kazanma girişimidir. Mezhepçilik ve milliyetçilik eğilimini ulusal bir eğilimle değiştirmeleri, ardından sorunları çözmesi ve hile olmaksızın kendilerini yönetenleri seçmesi için Irak’ı kendi başına bırakmaları gerekiyor. Bu gerçekleşirse, işgale yönelik gerçekçi bir ulusal program formüle edecek ulusalcı yöneticiler seçilir. Ulusal egemenliğin asıl başlangıcı da bu.

(Birleşik Arap Emirlikleri gazetesi Haliç, 30 Haziran 2009)

RADİKAL