İki Dünya Savaşı’ndan ağır darbeler alarak çıkan bir kıtadan ne beklenebilirdi? Ama, yine de Avrupa Birliği ideali gündemde idi.

1991 Yazı’nda Sovyetler Birliği dağıldığında, komunist blokta NATO’ya karşı 1955’te oluşturulan Varşova Paktı da kendisini feshetmiş, sıra NATO’ya gelmişti. Ama, NATO’nun patronu olan B. Amerika’nın öyle bir niyeti yoktu. Avrupa ülkeleri ise, artık global bir savaş tehlikesi ortadan kalktığına göre, kendi mes’elelerini kendilerinin halledebileceklerini düşünüyorlardı.

1992 yılında Napoli’de toplanan NATO Liderler Toplantısı’nda, Fransa Başkanı Mitterand ‘Amerikan güçlerinin de Avrupa’dan çekilmesi zamanının artık geldiğin’ söylemişti.

İlk gün, dönemin Amerikan Başkanı (Baba) Bush, ‘istenmedikleri yerde kalmıyacaklarını’ söyleyerek Avrupalı liderleri iştahlandırmıştı, ama, ertesi gün aynı Bush, sözünü geri almış ve ‘Avrupa’yı savaşta biz kurtardık ve yeni Avrupa’yı biz kurduk. Buradan gidecek de değiliz.’ deyivermiş; Avrupa liderleri de, zor önünde eğilmek gerektiğini bir daha öğrenmişlerdi.

Papa 2. Jean Paul de o sırada, ‘Amerika’nın zayıflatılmasının Hristiyanlığın zayıflatılması demek olacağını’ ihtar ediyordu.

*

Bu arada, Avrupa’nın kendi krizlerini tek başına çözmeye gücünün yetmiyeceğinin gösterilmesi de gerekiyordu.

Yugoslavya’nın dağılmasıyla Hırvatistan, Slovenya ve Sırbistan arasında meydana gelen kanlı savaşlar bir-kaç ayda durdurulmuştu; ama, Bosna Savaşı başlayınca, USA emperyalizmi, bu buhranı, Avrupa’nın güçsüzlüğünü göstermek için kullanmakta gecikmedi. Nitekim, yıllarca süren o korkunç facia, sonunda, Amerika’nın zâlimce bir dayatması olan Dyton Andlaşması’yla bitirilebildi.

O zamandan beri AB ülkeleri, Amerika’nın vesayetinde olduklarını iyi anladılar ve hattâ, Türkiye’nin bu birliğe alınması veya alınmaması konusunda bile, Amerika’nın gözüne bakmaları gerektiğini öğrendiler.

*

AB ülkeleri ise, Türkiye’yi kendi bünyelerinde hep, bir yabancı madde olarak görüyorlardı. Sadece elbette karşılıklı ekonomik menfaatler çerçevesinde ilişkiler olabilirdi. Ama, bir saldırı karşısında, Avrupa’nın kendisini savunamıyacağını bilen USA emperyalizmi, Türkiye’yi NATO’nun hele de Avrupa jandarması olarak tutmak düşüncesindeydi.

Ve bugüne geldik.. Türkiye, NATO’nun eskisi gibi gözü kapalı bir fedaî ve jandarması durumunda olmayacağını gösteren bir lider tipini ortaya çıkardı..

Avrupa’nın, ekonomik dev olduğu doğruydu. Ama, askerî bakımdan zayıf  ve yaşlı bir böcek ve siyasî bakımdan ise bir cüce idi.

*

Nitekim, İngiltere, bir referandumla birlikten ayrılma kararı verince, AB dağılmanın eşiğine daha bir geldi.

 

İtalya da, ekonomik buhran içinde çırpınırken, AB’den ayrılmak konusunda, 4 Aralık günü ‘Evet mi, Hayır mı?’ referandumuna gidecek.. Halihazırdaki başbakan Matteo Renzi ise, ‘referandumda AB’den ayrılma oyu çıkarsa istifa ederim’  diyor. İspanya ve Portekiz ise, zâten yerlerde..

B. Amerika’da D. Trump denilen bir milyarder kapitalistin Başkan olmasının dünyaya neler sunacağı ise, tam bir mechûl..

AB ve ABD, iç içe geçmiş halkalar olup, kendi mantıklarınca, tarihin sonuna gelmiş bulunuyorlar.

*

Fransa’da, 2017 Baharı’nda yapılacak olan Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde ‘Millî Cebhe lideri ırkçı Mm. Marine le Pen seçilebilir’  denilirken; Cumhuriyetçi blok partileri eski başbakanlardan ve ‘Fransa’nın Margareth Thatcher’ı’ olarak nitelenen  François Fillon’u Cumhurbaşkanlığı adayı olarak sahneye çıkarıverdiler. Belki de kazanabilir.. Trump’ın Fransa’daki simetrisi..

*

AB’nin lokomotif sorumluluğunu üstlenmiş olan Almanya’nın Başbakanı Merkel ise, ‘Türkiye’yle birlikte yapacağımız daha çok iş var.’ diyor. Ama, üye olmaksızın.. Yani, AB için, gerektiğinde vurucu bir NATO gücü ve bir fedaî olarak.. Yerseniz..

 

Türkiye ise, ‘Her ne olursa olsun, AB üyesi olmalıyız’  denilen uşağılık eşiğini aşan bir iradeye sahib, bugün.. Ve, AB üyesi olmazsa, kıyamet de kopmaz.

*

Star