El Kaide esas düşman ve savaş El Kaide'ye karşı. Taliban ise silahı bırakırsa ABD tarafından kabul edilebilir.

Bunlar ABD'nin medya organlarına sunmaya çalıştığı doğru olmayan başlıklar; ancak asıl Amerikan stratejisi, temennilerin ve hayallerin baskın olduğu bir başka vadide. Görülen o ki Amerikalıların önünde kendilerinden önce Sovyetlerin aynı topraklarda boyun eğdiği yenilgiyi kabul etmek dışında bir seçenek bulunmuyor. ABD El Kaide adını yeniden büyütmek isterken ve medya önünde temel düşman olarak görmeye çalışıyor ancak savaşı Taliban'la ve kabileci yaklaşımlarla ABD'den intikam almaya çalışan herkesle. Zira ABD barbarlığıyla sadece Karzai benzerlerini, uyuşturucu tacirlerini ve diğer yolsuzluğa bulaşmışları kazanabildi. Ki bu kimseler ve milis güçleri savaşçı güçler olamazlar ve dolayısıyla mutlak suretle güvenliği sağlayamazlar. Çünkü bu kimselerin düşmanı güvenliktir. Daha fazla yağmalamaya bir Amerikan kılıfı bulmak istiyorlar. ABD ise uzun vadeli misyonlarını yerine getirme noktasında kendisine destekçi olacak bir gücün oluşması için bir tür disiplin sağlayacak organizeli güçlere ihtiyaç duyuyor.

ABD'nin batı üzerindeki meşruiyeti

ABD bu şartlarda Afganistan'dan ayrılamaz. Buna karşın iç yaklaşımlarla karşılaşmamak için tek başına kalmak istemiyor. NATO'daki ülkelerin sembolik de olsa güç gönderimine katılması ABD için yeterli. Zira katılım fikrinden amaç sadece siyasi. Bu katılım pratik olarak Amerikan tutumunun doğru olduğu anlamına gelmektedir. Bu yüzden Afganistan'daki savaş cehennem de olsa ABD açısından siyasi boyuta sahip anlamlı bir karttır. ABD bütün gücüyle müttefiklerini sembolik de olsa Afganistan'a katılımını ikna etmeye çalışıyor. Kanımca bu konu ABD'nin geleceğinde ve dünya üzerindeki hegemonyasını sürdürmedeki rolüne ilişkin yeni hareketliliği keşfetmek için derinlemesine bir araştırmaya ihtiyaç duyuyor.

Bu ülkelerin katılımının önemi ABD'ye Batı dünyasını yönetme gibi bir meşruiyet vermesinde saklı. Dolayısıyla güçlerini gönderen bütün bu ülkeler ABD'nin Bush'un denkleminden farklı bir denkleme uygun olarak ABD'nin liderliğini sağlamlaştırıyorlar. Kanımca bu yöntem oldukça tehlikeli. Çünkü bu savaşa katkıda bulunan ülkelerin hepsi Amerikan liderliğinin yeniden ihraç edilmesine katkıda bulundu. Yani yeni süreç ABD ile Batı ülkeleri arasında dünyadaki sıcak sorunlar etrafında bir uyuma sahne olacak. Bu endişe verici bir durum. Çünkü ABD kendisine daha önce verilmemiş olan bu şemsiyeyi önümüzdeki yıllarda kötü şekilde kullanacaktır. Zira böyle bir şemsiyeyi Irak veya Afganistan'ın işgali sırasında elde etmemişti.

ABD etkili uluslararası role sahip bütün güçleri Ortadoğu bölgesinden uzaklaştırma eğiliminde. ABD'nin asıl korkusu Ortadoğu bölgesinde bir değişimin yaşanması. Bu değişimin özellikle de siyasi haritadaki yeni değişikliklerle birlikte yaşanması mümkün. Birçok dünya ülkesi şartların bu şekilde kalmasından memnun değil. Özellikle de İsrail ırkçılığı olgusunun büyümesi ve Avrupalıların geçici de olsa bölgede siyasi bir değişimin yaşanmasının imkansız olduğu kanaatine varmasıyla birlikte... Ortadoğu bölgesinin İsrail'in yerleşim birimleri kanalıyla coğrafya üzerinde dayattığı ağır ölçekli değişim dışında değişmeden bu vaziyette kalması arzulanıyor. Bu durum ABD'nin Ortadoğu'da gerçekçi bir stratejisinin olmadığı anlamına geliyor.

Son olarak kanımca bugün Afganistan hedef değil. Ortada yeni Afganistan'ın keşfinin arkasında duran hedefler seli var. Küçük veya büyük bir zafer elde etme yönündeki Amerikan hayalleri bu hedefleri besleyecek. Yolculuk uzun ve bize düşen, beklemek yerine Arap bölgemizde kendimize ait bir stratejimizin olması. ABD maceraya girmek zorunda. Zira imparatorluklar krizlerin zirvesindeyken macera ruhu daha fazla etkin oluyor. Ekonomik krizler bir işsizler ordusu bıraktı. Bu işsizler ordusu hızla garanti olan orduya başvuruyor. Ordu bu işsizleri eritiyor ve işsizler ordusunun siyasileri rahatsız etmemesi, yeniden fabrikaların çalışması ve ekonominin işlemesi için savaş gerekli.

ZAMAN