Khaled Al-Qershali’nin We Are Not Numbers’da yayınlanan yazısını Barış Hoyraz, Haksöz Haber için tercüme etti.
Dünyanın dört bir yanındaki insanlar uzun bir ömür için dua ederken, Filistinli gençler ölmeyi diliyor. Çadırlarda sürdürdükleri sefil yaşamlarından kurtulmanın tek yolunun bu olduğuna, İsrail ordusunun şiddetli saldırılarında öldürülen sevdiklerine kavuşmanın tek yolunun bu olduğuna inanıyorlar.
İsrail ordusu 20 Ağustos 2025'te Gazze Şehrinde kara harekâtı başlatma niyetini açıkladığında, birçok Filistinli tekrar güneye tahliye edilmeyi kEbul etmedi. Sonsuz sürgün, ölümden daha kötüdür.
Başkaları için yaşamayı seçen cesur karar
Gazze'nin her yerinde kıtlık hüküm sürüyor.
Komşum Foaud Ebu Gabal, yiyecek bulmak için Gazze İnsani Yardım Vakfı'nın (GHF) dağıtım noktalarından birine gitti. Açtı. 26 Haziran'da Refah dağıtım noktasına gitmiştik ama eli boş dönmüştük. Ertesi sabah Foaud, Netzarim dağıtım noktasına gitti. Ben onunla gitmedim. Benim de yiyeceğe ihtiyacım vardı, ama orada sadece ölüm dağıtıldığını biliyordum. Başım dönmesin diye bir bardak tuzlu su içerken telefonumdan haberleri okuyordum. Foaud'un nereye gittiğini öğrendiğimde endişelendim. Herkes askerlerin hareket eden her şeye ateş ettiğini bilir.
GHF'nin açılmasını beklerken, Foaud olay yerinden yaklaşık 10 metre uzaklıktaki Al-Wadi köprüsünün altına sığındı. GHF açıldığında mümkün olduğunca yakın olmak istiyordu, çünkü bu yardım alma şansını artıracaktı. Ancak Foaud, etrafındaki diğer sivillerle birlikte, yukarıdan bombalandı. Öğlen saatlerinde Foaud'un ailesine oğullarının öldürüldüğü bildirildi. Foaud, eve yiyecek bir şeyler getirmek umuduyla hayatını feda etti. Bu, Foaud'un hayatının, bulmaya gittiği yiyeceklerden daha az değerli olduğu anlamına gelmez; hayatının cehennem gibi, dayanılmaz olduğu anlamına gelir!
Oğlunu gömdükten sonra Ebu Fouad kederden mahvoldu. Oğlunu bir daha asla göremeyeceğini düşünmeye dayanamıyordu. Üç gün sonra, ölümü aramak için aynı dağıtım noktasına geri döndü. Oğluna sonsuz hayatta kavuşmak istiyordu. Ebu Fouad orada yaralandı. Parçalar bacağını parçaladı ama ölümden kurtuldu. Hayatta kaldı. Ebu Fouad, oğlunun anısını yaşatmak için yaşadı. Diğer çocuklarına bakmak için yaşadı. Umarım onların bir geleceği olur.
Deyr El-Belah'a giden bir kamyonun arkasında giderken, yaşlı bir adam bana şöyle dedi: “İşgal bizi yok etse daha kolay olurdu, bu sefil hayatı yaşamaktansa.” Arafat Al-Masri, Gazze Şehri'nin kuzeyindeki Beyt Hanoun'dan bir Filistinli. Evinin ve şehrinin yıkılmasından sonra Al-Masri, Gazze Şehri'nin başka bir bölgesine sığındı. İnsanların Gazze'nin güneyindeki çadırlara tekrar tahliye edilmektense ölmeyi tercih ettiklerini düşünüyor. Ölmek zorunda kalırsa, onuru ve haysiyetini koruyarak kendi şehrinde ölmek istiyor.
Abdulrahman Shallah, 3 Nisan 2025'te annesini ve evini kaybettikten sonra o da ölmek istedi, ancak ciddi bacak yaralanmaları olan babası ve kız kardeşine bakmak zorundaydı. Ayrıca enkaz altından çıkarılan iki küçük kardeşi Muhammed ve Melek'e de bakmak zorundaydı. Melek'in vücudunun her yerinde ikinci derece yanıklar vardı, ancak Muhammed'in durumu daha kötüydü. Kafatası ve uyluğu kırılmıştı ve yüzünün sağ tarafındaki derinin yarısı yırtılmıştı. Tıbbi yardım almak için güneye tahliye edildikten sonra, Abdulrahman ve ailesi barınacak yer, yiyecek ve giyecek bulamadı. GHF tesislerinden yardım istedi, ancak her seferinde eli boş döndü. Hiçbiri yaşamaya devam etmek istemiyordu. Ölmek istemesine rağmen, Abdulrahman lise son sınıf sınavlarını tamamlamak için sıkı çalışmaya başladı. Eğitimle umutsuzlukla mücadele etti. Bu, cesur bir direniş eylemiydi.
Geleceği hayal etmek
Yerinden edilmenin zorluklarına, sürekli bombardımanlara, açlığa ve çadır hayatına rağmen, hala geleceği hayal eden insanlar var. Büyükbabam Hejazi Al-Qershali, bazıları öğretmen olan birçok akrabasının yardımıyla, tahliye edildikleri El-Zevayda kampında büyük bir eğitim çadırı kurdu. Yabancı kurumlardan fon bulup çocuklara okul malzemeleri sağladı. Çocuklar içme suyu getirmek ve odun aramak gibi ailelerine yardım etmekle yükümlü olsalar da, yüzlerce öğrenci eğitim almak için eğitim çadırına geldi. Eğitim, onların direniş biçimi haline geldi; yıkımın ortasında onurlarını korumanın bir yolu oldu.
Komşularla bir araya geldiğimizde, İsrail ordusu tarafından öldürülen iki arkadaşımı düşündüm, ama bu sefer onların ölümleri beni üzmemişti. Aksine, kıskançlık duydum. Gazze'de, yaşamak için ölürüz, ölmek için yaşarız. Biri ölürse, bir başkası onun anısını yaşatır. Gazze, hayatta kalmanın ihanet, ölümün ise yeniden bir araya gelme gibi hissedildiği bir yerdir. Büyük şairimiz, yazarımız, çevirmenimiz, üniversite profesörümüz, aktivistimiz ve gazetecimiz Dr. Refaat Alareer, Aralık 2023'te suikasta kurban gitti. 43 yaşındaydı. O günden beri onun sesini ve hatırasını yaşatmak için çalışıyorum.
Gazze, insanların yaşlanmasına izin verilmeyen bir yer. Yine de ölüm, kıtlık ve hayal edilemez kayıplara rağmen, birçok kişi hala yaşamaya dair radikal bir umuda sarılıyor.
* Khaled Al-Qershali, kuşatma altındaki Gazze'den gelen hırslı bir Filistinli yazardır. Gazze İslam Üniversitesi'nde edebiyat ve İngilizce okumuştur. Hem öğrenmeyi hem de arkadaşlarıyla vakit geçirmeyi seven çalışkan bir öğrencidir. Khaled'in en sevdiği hobiler bilgisayar oyunları oynamak ve yüzmektir. “Çalışmamı bitirdiğimde, kendimi en sevdiğim bilgisayar oyunu Valorant'ı bir veya iki saat oynayarak ödüllendiririm” diyor.
Khaled, İsrail tarafından öldürülen Dr. Refaat Alareer'in öğrencisiydi. İsrail, Khaled'in en yakın arkadaşları Mohammed Hamo ve Abdallah Al-Khaldi'yi de öldürdü. Khaled için yazmak, işgale direnmek için bir araç olabilir. “Direnişin bir yolu olarak edebiyat yazmaya güçlü bir şekilde inanıyorum” diyor.