Fikir çeşitliğine inanmayan, iktidarın değişmesine izin vermeyen ve ülkedeki zenginliğe rağmen halkını fakirliğe zorlayan bir hükümdarı olan bir ülkeye değişim getirmenin imkânsız olduğu benim için açıktı.

Muhalifler her çeşit baskıyı yaşıyorlardı. İnanç özgürlüğü bile çiğneniyordu. Bu gerçekle yüzleşince silaha başvurmaktan başka seçenek yoktu ve biz Libya İslami Savaş Grubu'nu kurduk.

Kaddafi bizi bastırmak için her yolu kullandı. Sonra İslami inancımıza ters düştüğü için kınadığımız 11 Eylül geldi. Amerika çok sert bir şekilde tepki gösterdi. Kaddafi rejimi George Bush ve Tony Blair'le yaptığı anlaşma sonrasında hoş karşılanırken, örgütümüz İngiltere ve Amerika tarafından terör örgütü sayıldı. Bu ülkelerle ilişkiler en yüksek düzeyde istihbarat ve işbirliği noktasına kadar ilerledi. Bu işbirliğinin meyvelerinden biri Tayland'da yakalanmamdan sonra CIA ajanları tarafından 2004'te Libya'ya teslim edilmemdi. Bulunan belgeler olaya İngiltere istihbarat servisinin de dâhil olduğunu onaylıyordu. Hapiste 7 yıl kaldım ve işkence gördüm. Grubum reform sürecine katılacağı fikriyle şiddeti terk ettiğini açıklayınca Libya rejimiyle görüşmelere katıldım. 2010'da serbest bırakıldım ama reforma dair herhangi bir işaret yoktu. Bu arada halkın rejime dair tatminsizlikleri her geçen gün artmaktaydı. Arap Baharı'nın başlamasıyla Libya halkı için isyanın koşulları sağlanmıştı.

Devrim amaçlarına barış yoluyla ulaşmayı ümit ediyordu. Ama Kaddafi iktidarda kalabilmek için kendi halkını yok etmeye hazırlanmıştı. Böylece Libya halkı silahlanmak zorunda bırakıldı. İsyanımız tarihsel bir dönüm noktasıydı: Çok uzun zaman beklemiş ve çok fazla kurban vermiştik. 1996'da sadece 3 saat içinde Abu Salim Hapishanesi'nde Kaddafi rejiminin öldürdüğü 1200 şehidi hatırlarım. Tek suçları temel haklarını ve hapishanedeki koşulların iyileştirilmesini talep etmeleriydi. Şimdi Kaddafi rejimi düştü. Ülke yerle bir edildi ve büyük bir iş bizi bekliyor: Ülkeyi yeniden inşa etmek ve siyasî görüşün tüm tonlarının katılımını garantileyen siyasi bir sistem kurmak.

İlk adım Ulusal Geçiş Komitesi tarafından açıklanan geçici anayasa uyarınca bir geçiş hükümeti kurmak. Bu ilk ulusal meclis için seçimlerin yapılmasını ve bir referandumla Libya halkına sunulacak anayasanın hazırlanmasını sağlayacak. En önemli zorluklardan biri Kaddafi'nin toplumda meydana getirdiği çatlakların nasıl onarılacağı. Tüm Libyalıların katılımını garantileyecek demokratik bir hükümetin kurulmasını sadece şeffaf bir siyasî sistem sağlayabilir. Kaddafi yönetiminde çektiklerimizden sonra hiç kimsenin ya da kurumun ülke yönetimini tekelleştirmesine izin vermemekle yükümlüyüz, zira bu, yeni bir diktatörlüğün doğmasına sebep olur.

Libya halkını koruduğu için uluslararası topluma minnettarız. Libyalılar, bu hayati aşamada dostlarının kim olduğunu asla unutmayacaklar ve bu ülkelerle karşılıklı saygı ve ortak çıkar bazında daha yakın ilişkiler geliştirmek için uğraşacaklardır. Ancak Libya'nın geleceğine sadece Libyalılar karar vereceklerdir. Egemenliğimizden taviz veremeyiz ve kendilerini devrimimizin gardiyanı gibi gören veya ulusal mutabakatı temsil etmeyen liderler empoze eden kimselerin iç işlerimize karışmasına izin veremeyiz.

Libyalılara farklı görüşleri dinleme ve böylece ülkeyi bir sonraki aşamaya taşımada öncülük edecek kişiyi seçme hakkı verilmek zorundadır. Bizi endişelendiren, bazı seküler güçlerin diğerlerini yalnızlaştırma ve dışlama girişimleridir. Libyalı İslamcılar bazılarının dışlamasına ve marjinalleştirme çabalarına rağmen demokrasiye olan bağlılıklarını açıklamışlardır. İslamcıları yabancılaştırarak ve marjinalleştirerek demokratik olmayan yollara itmeye çalışsalar da bu böyledir. Tüm Libyalılar bu devrimde ortaktır ve ülkenin geleceğini kurarken ortak olmalıdırlar.

ZAMAN