Allah- cc-hükmünü bildirdiği konularda susmamız gerekir.tevil etmek bize düşmez.Birde tahrif edilmiş kitaplar için ayet demek zamanla Kuran ayelerinin önemsenmemesine sebeb ola bilir

''Yahudiler, "Uzeyir Allah'ın oğlu" dediler, Hıristiyanlar da "Mesih Allah'ın oğlu", dediler. Bu onların kendi ağızlarıyla uydurdukları sözlerdir. Daha önce inkâra sapmış olanların sözlerine benzetiyorlar. Allah onları kahretsin, nasıl da saptırıyorlar''.Tevbe 30
Murat Bey Kuranın mecaz olarak yorumlamadığını biz niye mecaz olarak yorumlayalım

Evet konunun başlığı gerçekten sıkıntılı Murat bey bence dikkate almalı.

Allahın razı olmadığı açık olan ve vahiyle küfür olarak nitelenen "baba oğul" teşbihini, yazarın ve Aydoğdu nun hala belki şöyledir diye savunması hiç alınmaması gereken bir riskdir. Allah buna küfür dedikten sonra bizlere ne oluyor, böyle? Hristiyanlar zaten sümme haşa Allaha eş isnat etmiyorlar ki(haşa evlilik)...Onlar bu teşbihlerinden dolayı güme gittiler zaten... Allahla ilgili teşbih ve mecazlarda vahiy ve sünnetin dışına çıkmanın ne denli risk olduğu ortada...Dildeki doğal gelişim süreci benzetmeleri asliyete dönüştürebilir, daha doğrusu öyle algılanmasına yol açar...Mevdudi hz. meryeme iftira atan romalılara ve yahudilere hristiyanların savunma maksatlı "onun babası(koruyucusu) Allahdı" dediklerini söyler...Dikkat edin; "baba gibi" ifadesini kendiniz için birisine rica edin, bir ay boyunca size söylesin... O size kısa bir süre sonra "baba" demeye başlayacaktır, gibi düşecektir... Yani siz baba ilan edileceksiniz... Oysa sizin evladınız da olmayabilir, ama isimlendirme zamanla babaya dönüşecektir... Beşer de bile realist olmayan bir netice ortadayken İlah da durum nasıl olacak ki? Allah bu teşbihi ardından teşbihden çıkan ismi kabul etmemektedir. Aydoğdu ve Kayacan Beyler risk almamalı derim... Hesap günü uzak değil, bir kelimeye takla olmak da var... Çünkü gökleri çatlatan teşbih ve isimlendirmeler bunlar...Tevhidi müslümanların şu veya bu şekilde batıni denebilecek yollara girmesi felaket olur...

Biz Müslümanlar için kesin bilgi olan Kuran bütünlüğüne dayalı tevhidi hususlarda Allah hakkındaki teşbihleri tevil ile tenzih etmemiz doğru bir hareket tarzıdır. Zira Allah hiçbir beşer’e benzetilemez.
“Allah'a benzerler aramaya (emsaller vermeye) kalkışmayın; çünkü Allah bilir, siz ise bilmezsiniz.” 16 Nahl 74
“O, göklerin ve yerin yaratıcısıdır. Size kendi nefislerinizden eşler, davarlardan da çiftler var etti. Sizleri bu tarzda türetip yayıyor. O'nun benzeri gibi olan hiçbir şey yoktur. O, işitendir, görendir.” 42 Şura 11
Ama, Ehl-i Kitabın kesin bilgiye ulaşmamış ya da yeterince ulaşamamış geniş kesimleri için açık bir mecaz olduğu belirgin anlatımlar var:
“Yine de Babamız sensin, ya RAB, Biz kiliz, sen çömlekçisin. Hepimiz senin ellerinin eseriyiz.” Tevrat Yeşeya 64/8
“Dikkat edin! Yapmanız gereken doğru işleri gösteriş için insanların gözü önünde yapmayın. Öyle yaparsanız, göklerdeki Babanızdan ödül alamazsınız.” Matta 6/1
Bunlara dayanarak Allah’a beşeri sıfat yakıştırmayan ve bu yakıştırmanın farkında olmayan Hıristiyanları yargılamak yerine onlara mutedil yaklaşmak ayrı bir husus, bizim bu söylemlerden kaçınmamız ayrı bir husustur. Bu konuda Murat Kayacan kardeşimizin mutedil yaklaşımını yabana atmamak gerekir diye düşünüyorum. Öyle ki, halkımızın avami bir söylemi olan “Allah baba” sözü ne kadar bilgisizce ve düzeltilmesi gereken yanlış olsa da, vahiy ile yeterince uyarılmamış bu kişileri “kâfir” sıfatı ile tanımlamak ta o kadar yanlış bir hareket tarzıdır. Yoksa ipin ucu öyle kaçar ki, yargılanmadık bir tek kendi nefsimiz kalır.

Murat Bey,

Mecazi anlatımların Ehli Kitab ve Tasavvufçular elinde nasıl bir tahrifata uğradığını malumdur. Fakat büsbütün zann içeren ve değer bakımından hadis adı altında rivayet edilen itikadi meselelerden de daha kıymetsiz hale gelmiş olan incilleri, yani zannı yorumlamak gaybe taş atmak gibi bir şeydir. Elimizde İsa'nın - haşa- 'Allah baba gibidir' şeklinde mecazi bir ifadeyle insanları bilgilendirdiğine dair 'ilm/vahiy' yoktur. Faraza öyle bir 'bilgi' olsaydı mecazi anlatımın zamanla nasıl tahrifata uğradığı ile ilgili açıklamaların bir anlamı olurdu. 'Tahrif edilmiş/edilmemiş Kutsal kitapların sözlerine ayet denir' gibi bir anlayışa, tahrifin dil düzeyinde gerçekleştiği gerçeğinden dolayı temkinli yaklaşmamız gerektiğine inanıyorum. Evet dil araçtır nihayetinde ama deve de araçtır.

Ahmet Bey,
"Allah'ın eli onların elinin üzerindedir." (Fetih 48/10) ayetini reddetmek yerine ifadenin mecaz olduğunu söyleriz. Bu üslup İncil'de yer aldı diye mecaza yorumlamak yerine İncil ayetini redde yönelmek adil olur mu? Mecaz olarak yorumlanma imkanı varsa ve o yorumu tercih eder ve Ehl-i Kitab'ı da ona yönlendirirsek hidayetlerine vesile oluruz belki de.
Ayet İncil ve Tevrat ayetleri için de kullanılabilir. Ne var ki, o ayetler Kur'an gibi kesinlik arz etmez. Ehl-i Kitap'tan da bizim gibi, İncil ve Tevrat'ta "ayet olmayan" unsurları kabul ederler.

Bu şekilde uzatmak gibi bir niyetim yoktu fakat:

İncil pasajlarına ‘ayet’ denemez. ‘İncil ayetleri’ kendi mantığı/bağlamı içinde sakıncasız gibi görünse de ‘ayet’ yerine ‘pasaj/bölüm/cümle’ denilebilmelidir. Zira incil ve tevrat en fazla –belki ‘hadis’ seviyesindeki rivayetlerdir. En azından İncilleri hadis rivayetleriyle kıyaslamak daha uygundur gibi.

Şunu demek istiyorum sanırım: Kur’anın ‘Rahman'a çocuk isnat etmelerinden ötürü neredeyse gökler parçalanacak, yer yarılacak, dağlar göçecekti.’ (Meryem Suresi/90) şeklinde izah ettiği bu meseleyi sıradan bir mesele gibi ele alıp “..bir şekilde mecaz olarak yorumlanırsa” gibi bir ifade kullanmak hiç de iyiye giden bir gidişatın işareti değildir. Hele bir zamanlar çok sevdiğim bir ağabeyimin (yazarı kastetmiyorum burda) kendisi için kullandığı ‘melamet hırkası’ ibaresi ile okuduğumda tümden hüzünlenmeye başlıyorum.

Sonra ise malum ‘kelami tartışmalar’ ‘Kur’an mahluk mudur’ şeklinde, göreni önce bir tuhaf şekilde sarsan tuhaf tartışma ve tartışmanın sonucları.. Hristiyan ilahiyatçılarının ‘İsa Allah’ın kelimesidir ve Allah’ın kelimesi ‘mahluk olamaz’ şeklinde özetlenecek yaklaşımları, Allah’ın kelamı mahluk mudur değil midir tartışmasına kadar varmış – Mutezile ‘kuran mahluktur’ diyerek görünüşte çok yanlış ama hakikatte yanlış sorulmuş soruya verilmiş Kur’ana en yakın görüşü ile tepki çekerken tasavvufçular allah-Alem birlikteliğiyle, deyim yerindeyse sorulmuş ve sorulacak sorulara toptan bir cevap vermiş (Vahdet-i Vucud); Kuranın dünyasına tümden zıt ama süslü püslü edebi sembolik ve ‘bol aslındalı’ şirkten panteizmden gnostisizmden budizmden ve tabii islami kılıflı bir dünya görüşü ortaya koymuştur.

Teşbih, teşabüh, mecaz, hakikat, istiare vs. Bütün dillerde var. Arapçada da var. Bunlar olmadan dil olmaz, dil olmadan bildirim olmaz. Kalbinde hastalık bulunanlar, işte kendisi anlatım için bir ‘araç’ olan teşbihe/teşabühe takılarak ‘kelimeyi bağlamından kopararak’ kendi fantezi dünyalarındaki senaryoya uygun bir yere yerleştirmeleridir.

Bu şekilde uzatmak gibi bir niyetim yoktu fakat:

İncil pasajlarına ‘ayet’ denemez. ‘İncil ayetleri’ kendi mantığı/bağlamı içinde sakıncasız gibi görünse de ‘ayet’ yerine ‘pasaj/bölüm/cümle’ denilebilmelidir. Zira incil ve tevrat en fazla –belki ‘hadis’ seviyesindeki rivayetlerdir. En azından İncilleri hadis rivayetleriyle kıyaslamak daha uygundur gibi.

Şirki ayakta tutan 'aslında' söylemidir. Mecazlarla teşbihlerle bulanıklaştırılan zihinsel dünya neyin mecaz neyin hakikat olduğunun belli olmadığı bir 'çekici/süslü' Hakk-Batıl bulamacına dönüşür.

Hristiyan 'ilahiyatçılarını' yakından takip eden her aklı başında insan hristiyan ilahiyatçılarının bu 'aslında' söylemini kolaylıkla farkeder. İlahiyatçıların da anlayabileceği bir örnek vermek gerekirse ; çok tanıdık bir film olan Çağrı'daki Habeş Kıralının Mekkeli müşriklerin pupterestliğinin anlaşılmadığı konusundaki ifadesi- Ordaki diyalogdur.

Sanıyorum kitap piyasasında bu konuyu eni-konu inceleyen tek bir önemli çalışma var: 'Dinlerin Dejenerasyonu'. En azından yukarıdaki - çok afedersiniz sorumsuzca yazılmış, kısa ve gerçeklik bulandırıcı yazıdan daha değerli bir çalışma.

Önemli bir nokta da Tasavvufçuların „Kelam“a ilişkin felsefi yaklaşımları. Bilindiği üzre Kelam tartışmalarının ortaya çıkış örneklerinden birisi (bazılarına göre en önemlisi) İsa’nin (Doğduğu gün, öldüğü gün ve dirltileceği gün O’na selam olsun) Allah’ın Kelimesi olduğu ve Allah’ın ‘kelimesinin’ Allahtan ayrı olmayacağı, dolayısıyla ( şeytani ‘dolayısılık/dolaylama’!) İsa’nın yaratılmadığı, aksine Allah’tan ayrı olmadığı konusu. Bunu Tasavvufu felsefi bir sistem haline getiren İbni Arabi’nin; Hristiyanların İsa’ya uyguladığı ‘mantığı’ Bütün kainata yayması takib eder. Hatta İbni Arabi, şeytana külahı ters taktıracak denli varlık dünyasını alt üst ederek, ‘Hristiyanlar’ın asıl küfre düşmelerinin nedeninin mevzu bahis uluhiyeti (teslisi) ‘sadece’ İsa ve Annesi Meryem’e has kılmalarıdır’ şeklindeki izahıdır.

Allah bir konuda hüküm vermişken yazarın "olurmu"? diye sorması ve yazısını bitirdiği kısımda "mecazen" olabilceğine dair zihinlerde düşünce oluşturması(isteyerek veya istemeden) hiç hoş değil... Yazarlarımız açık bir dil ve anlatım kullandıklarında yazılarının değer kaybedeceğini mi düşünüyorlar? Düşünmeye davet mi? Eyvallah... Ama Allahın hükmünü verdiği konularda değil!!!