Bu yazı, resmî ideoloji ikonuna dönüşen-dönüştürülen bir Osmanlı subayının savaştaki hizmetlerini yok saymak gibi toptan inkar edici bir kasd taşıyor sanılmaya..
Elbette ki, savaş ateşinin olduğu yerde, karşı tarafın yok edilmesi esastır ve ‘ölme ve öldürme’ işini üstlenenler ise, askerlerdir ve onlar savaşacaklardır. Keza, ateş binayı sardığı zaman, itfaiye erlerinin vazifesi de, o yangını söndürmektir. Ama, bu ağır işleri bir meslek veya bir ideal uğruna yapanlara teşekkür ederiz, lakin, onların hiçbirisine sınırsız ve sonsuz bir minnetdârlık besleyemeyiz. Hele de, onlar kendilerini bulunmaz ni’met durumunda gösterirler ve vazifelerini yapmış olmanın ötesinde ensenizde boza pişirmeye kalkışacak olurlarsa..
O itfaiye erlerinden birisi, daha sonra ortaya çıkıp da, ikide bir evinize gelip başköşeye kurulur ve ‘Bu ev benim sâyemde yanmaktan kurtuldu..’ diyerek, evdekilere emirler yağdırmaya, kurallar koymaya kalkışır ve yapılan hizmetlerle hiç ilgisi olmayan bir tasalluta, tahakküme dönüşürse..
İşte o zaman.. Külahların değiştirilmesi noktasına doğru yaklaşılmış olunur.
Bugünlerde Çanakkale Savaşı’nın ya da muharebelerinin 100. yıldönümü münasebetiyle öyle yayınlar yapılıyor ki, özel ve resmî tv. kanallarında.. Zannedersiniz ki, Çanakkale Savaşı’nı filanca binbaşı ya da yarbay durumunda bulunan kişi tek başına kazanmıştır.
Halbuki, yok böyle bir şey..