Ramona Wadi’nin Middle East Monitor’de yayınlanan yazısı, Haksöz Haber tarafından tercüme edilmiştir.

İsrail Dışişleri Bakanlığı X’te şu cümleleri paylaştı:  “Selfie yatının” tüm yolcuları güvende ve zarar görmemiş durumda. Kendilerine sandviç ve su verildi. Gösteri sona erdi.”

Madleen'deki 12 aktiviste sandviç paketleri ve su şişeleri dağıtan İsrailli komandolarının görüntüleri sosyal medyada öne çıktı. Ancak Gazze'de kuşatma ve soykırım altındaki Filistin halkının aksine aktivistler açlıktan ölmüyordu.

İsrail bu sözde insani jestin bir etki yaratmasını amaçladıysa, yerleşimci-sömürgeci devletin beklediği şekilde olmasa da bunu başardı. Ama İsrail'in başarısı; ‘Gazze'deki Filistinlilerin insani yardımdan mahrum bırakılmasına yönelik küresel ilgiyi pekiştirmek oldu.’

İsrail Dışişleri Bakanlığı, Madleen'in “tek bir kamyondan daha az yardım malzemesi taşıdığını” belirtirken, İsrail, Gazze İnsani Yardım Vakfı'nın yanı sıra son iki haftada İsrail'den Gazze'ye “1.200'den fazla yardım kamyonunun” geçmesine izin verdi. İsrail istatistik istiyorsa, Ocak 2025'te Dünya Sağlık Örgütü, İsrail'in Gazze'de neden olduğu insani yoksunluğu hafifletmeye başlamak için günde 600 kamyona ihtiyaç duyulacağını tahmin ediyordu.

İsrail protesto ya da sembolizmden anlamıyor gibi görünüyor. Başarısız olmaktan çok uzak olan bu yolculuk, diplomatların mümkün olan en ilgisiz şekilde bahsettikleri rutin ablukayı yeniden gözler önüne serdi. Bir yandan uluslararası toplumdan diplomatik bir tepki gelmeyeceği garanti olan ölçülü bir tepki görüyoruz. Ancak arka planda ve artık dünyanın zihnine yerleşmiş olan soykırım halen devam ediyor. Bu da İsrail'in Madleen'e verdiği tepkinin, dikkatleri İsrail diplomasisindeki devlet şiddetinin çeşitli düzeylerini açığa çıkaran bir yardım gemisine değil, tehlikenin İsrail'in kendisi olduğu anlamına geliyor. Çünkü sessizlikte şiddet vardır ve bu şiddet uluslararası toplumun İsrail'in soykırımına suç ortaklığı olarak geri dönecektir.

İsrail hem bir cephe hem de bir gerçekliktir. Bu kez, cephe gerçeği açığa çıkardı. Çünkü görüntüler gereğinden fazla alay konusu olurken, İsrail'in Gazze'deki soykırımına ve açlığa karşı duyulan öfke de körüklendi. İsrail GHF'yi överken, gıda dağıtım alanlarının keskin nişancı merkezlerine dönüştüğünü hiç kimse unutmayacak. Ve elbette hiç kimse İsrail'in soykırımın başlangıcından bu yana Filistinlileri nasıl aç bırakmakta kararlı olduğunu da unutmayacaktır.

Soykırıma yönelik tepkiler çeşitli düzeylerde ortaya çıkıyor. Dünya liderleri İsrail'i durdurmak için hiçbir şey yapmadılar. Bunun yanında yerleşimci-sömürgeci devletin başarılı olması için ellerinden gelen her şeyi yaptılar - silah tedarik ederken bile insani yardımdan söz ettiler. Sivillerin ilgisi büyük ölçüde Filistinlilere odaklanmış durumda ve bu da halk ile dünya liderleri arasındaki uyumsuzluğu daha da derinleştiriyor. Filistinliler varlıklarına karşı neredeyse tüm dünyanın ağırlığıyla karşı karşıyalar.

İsrail ve uluslararası toplum, yerleşimlerin genişletilmesinde olduğu gibi bunu ne kadar normalleştirmeye çalışırsa çalışsın, ‘açlık’ somut bir durumdur. İsrail'in Madleen'i durdurması insanların beynine büyük bir uyumsuzluk yerleştirdi - kimin yiyeceğe layık olduğunu sömürgecilik belirliyor. Gazze'ye ulaşmaya çalışan aktivistler bile yemeğe layıktır. Ama Filistinliler değil.

Kuşatmayı kırmak için bir kara konvoyu daha sembolik bir görevle Gazze'ye doğru yola çıkarken, uluslararası yönetimin adım atmayacağı yerde halkın adım atacağı açıktır.

* Ramona Wadi, bağımsız bir araştırmacı, serbest gazeteci, kitap eleştirmeni ve blog yazarıdır. Yazıları Filistin, Şili ve Latin Amerika ile ilgili çeşitli temaları kapsamaktadır.