19 Aralık 2000… Devrimci tutsaklara yönelik Hayata dönüş operasyonları… Yani 20 Hapishane… 8 jandarma komanda taburu… 37 bölük…8335 askeri personel… Binlerce gardiyan ve çevik kuvvet… Sonucunda 28 ölü

Ölüm oruçları ve sonucunda 122 ölü….

Artık aramızda olmadıkları için bu sefere katılamayan kalbimin gerçek Müslüman’larına ithaf olunur…

Ey sevgili devrimci arkadaşlar, sosyalist arkadaşlar, devrimci-solcu arkadaşlar…

Hatırlıyor musunuz; Günler yürüyordu, takvim yaprakları birer birer ölüyordu ve Berdan son nefesinde yani ölüm orucunun 65.gününde; Bizler insanlık ailesinin fertleri olarak” diye sözlerine başlıyor ve şöyle devam ediyordu;

“Bizler çok büyük bir insanlık ailesinin fertleri olarak, kendimizi hep başlarda hissedeceğiz. Çünkü bu insanlık ailesinin fertlerinin önü çok açık. Bunu biliyoruz, buna inanıyoruz….”

Mersin’liydi Berdan ve İzmir’li Müjdat’a söylemişti türküsünü… Müjdat, İstanbul’lu İlginç’e göz kırpmıştı… İlginç’in insanca yaşamak dışında bir hayata tahammülü yoktu, bütün insanlar mutlu olsun istiyordu ve sevdasını Dersim’li Yemliha’ya fısıldamıştı… Yemliha hemen doğruluvermişti yerinden, uzatmıştı bakışlarını Merzifon’lu Serdar’a…

Serdar o esnada son nefesini veriyordu…

Oysa istedikleri sadece insanca bir yaşam idi… Tek dilekleri insanın insana köleliğini ortadan kaldırmaktı.

Ve hatırlıyor musunuz; Ramazan’dı ve bizim şafak böyle sökmüştü, bizim iftar topu da böyle patlamıştı işte…

Değil sahurdan iftara, 65 gün…70 gün…85 gün… 90 gün bile kafi gelmemişti dünyanın tüm açlarının, mahrum bırakılmışlarının çehresinde gezinmeye…

Evet ağlamak ayıp değildi fakat hatırlıyor musunuz, herkes nasıl gözlerini kaçırarak gizlice ağlıyordu, herkes nasıl da gözyaşlarını gizlemeye çalışıyordu birbirinden? Hani gözler dolar dolardı da dökülmezdi bir türlü yüzümüze.. Ağlamak ayıp değildi ancak bir sürü arkadaşınızın önünüzde yavaş yavaş ölüyor olması ve acaba hangimiz daha önce ipi göğüsleyecek diye düşünmek, sabah uyandığınızda acaba hangilerimiz henüz hayatta diye tek tek herkesi kontrol etmek, o esnada yanınızda soluk alıp veren bir arkadaşınızın az sonra nefesinin kesilecek olduğunu bilmek nasıl bir acıydı hatırlıyor musunuz?

Gözyaşına sığacak kadar küçülen bedenleri görmek…

O görkemli meydan okumaya şahit olmak…

Ancak umursanmamak… Önemsenmemek… Koca İslamcı camiada ancak 30-40 kişinin harekete geçtiğini bilmek…

İsimleri kıyamete kadar zihinlerimizde kalacak olan bir avuç dost dışında kalanların mazeretleri üzerine varsayımlarda bulunmak…

Örneğin tam da Serdar’ın son nefesini verdiği zamanlar denk gelen bir 3.eş imam nikahı merasimi… Ya da Berdan hayatını kaybederken çıkılan bir Umre seyahati… İlginç hayatını kaybederken kotarılan bir ihale işi…Ya da tam da Müjdat ölürken, 5 yıldızlı otellerden birinde başına oturulan iftar sofrası…

Hele de bazı insanların arkadaşlarımız hakkındaki saçma sapan düşüncelerini işitmek zorunda kalmak… Bu nasıl bir öfkeydi hatırlıyor musunuz?

Onlar ateistti, onlar solcuydu, onlar kendilerinden başkasına önem vermezdi diye ortaya savrulan bazı cümleleri duymak zorunda kalmak… Bunun gerçeği yansıtmadığını, onların halkın içinden gelmiş yüreği insan sevgisiyle dolu insanlar olduğunu izah etmek durumunda kalmak… Kaçıp uzaklaşmak, kendini kaybedip önce Allah kahretsin onlar sizin için öldü diye ağız dolusu küfretmek ve yalnız kalarak doyasıya ağlamak istemek, ancak bunların hiçbirisini yapamamak ne tuhaftı, öyle değil mi ?

Herkes bir biçimde ayakta kalmak zorundaydı. Ve kayıpların ardından, bir yandan onların yasını tutarak bir yandan da hayatla yüzleşmeye çalışmak zordu ancak İçimizde büyüttüğümüz tüm o öfkeye rağmen mecburduk buna, öyle değil mi ? Ancak intikam öyle bir his ki, hani insanın hayatında tek bir şey önemlidir bazen. Ne iş, ne eş, ne de başka bir şey… Tek bir soyut hal üzerinden devam eder yürümeye… Ben, der… Ben bu arkadaşlarımın intikamını öyle esaslı bir biçimde alacağım ki, yüreğim ancak o zaman biraz soğuyacak… Dalından çiçeği koparır gibi hayatını soldurdukları , haykırışları ve erimiş bedenleri yüreklerimizi delip geçen arkadaşlarım için öyle esaslı bir kazık atacağım ki bunlara… Acılarını tarih yazacak…

Bunun ne olduğunu bulmak kolay değildi elbette…

Günler geceler boyunca iz sürdüm….

Mevlana okudum… Yunus okudum… Hayyam okudum… İkbal okudum… Biraz ferahladım… Biraz yüreğim soğumaya başlar gibi oldu ancak heyhat öfkem geçmedi.

Sonra, Ali Şeriati’ye tesadüf ettim ve sesi ılık bir nefes oluşturdu içimde… Bir görkemli “Of” çektiğimde dibimde bitivermiş olan bir dost oluvermişti sanki Şeriati… Ardından, sevgili dostumun da meğerse İslam’ın yalnızlarından birisi olduğunu öğrendim… Hani arzuhal eylesem deftere sığmaz derler ya, ben Şeriati’yi çok sevdim ve etrafımız onun gibi Müslümanlardan oluşsaydı, arkadaşlarımız da şuanda hayatta olurlardı, gibilerinden tuhaf düşünceler belirdi zihnimde…

Sevgili dostum bir ışık yakıvermişti işte…

Demek onun gibileri de vardı… Bizimle aynı şeyleri söylemiş olan Müslüman’lar da vardı… Ve bunlar kaynaklarını Kuran’dan alıyorlardı.

Pekala siz İslam dininin, namaz, oruç ya da hac gibi, sadece sahibini alakadar eden ve düzen üzerinde hiç bir sarsıcı etkisi olmayan bir takım ritüelleşmiş ibadetlerden ibaret olduğunu düşünüyorsunuz, değil mi ?

Öyle düşünüyorsunuz biliyorum zira ben de öyle düşünüyordum…

Veyahut Müslüman olmanın, insanı haksızlıklar karşısında basiretsiz kılan bir hal olduğunu sanıyorsunuz, biliyorum…

En fazla zekat verirler, diye geçiriyorsunuz içinizden…

İyi de insan; “Yahu ben bu zekatı niye veriyorum, bu insanlar neden aç, neden zekata muhtaç” diye sormaz mı kendine, öyle değil mi ?

Ah ama Müslüman’ların kaza ve kader inancı var. Hatta bu İslam’ın iman esaslarından bir tanesiymiş… Öyle öğretilmiş onlara… Yüzlerce senedir, bir yalana iman ediyorlarmış… Bir yalan iman esaslarından sayıyorlarmış, diye düşünüyorsunuz öyle değil mi?

Bu ne saçmalık diye geçiriyorsunuz içinizden biliyorum…

Vallahi de, billahi de ben de böyle düşünüyordum. Ancak bir dost edinmiştim işte kendime. Ve dostum bana; Şirk dininin ana unsurlarının, cehalet, korku, ayrımcılık, sermayedarlık ve bir sınıfın insanlarını diğer insanlara karşı üstün tutmak, olduğunu söylüyordu. Ve bizim din üzerine yaptığımız bu değerlendirmelerin, hak din için değil, şirk dini için doğru olduğunu vurguluyordu. Bizim din sandığımız şeyin; Çaresizlik ve cehalet içinde yüzen halkları, içinde bulundukları durumun kendileri için ilahî bir takdir olduğuna inandıran ve buna teslim olmaya çağıran bir uyuşturucu görevi gören uydurulmuş bir inanç olduğunu haykırıyordu.

Sevgili dostum bana; Mücadele ettiğimiz şeyin aslında, kendilerinin ve toplumlarının mevcut durumunun, olması gereken bir durumda olduğuna ve bu durumun, ilahî takdirin bir tecellisi olduğuna inandırmaya çalışan şirk dini temsilcileri olduğunu söylüyordu.

Varın yaşadığım şoku siz düşünün…

Hani sokaklarda çok kaldığımız gecelerde, sıcak bir ev özlüyorduk ya bazen… Duvarları arasında çocuklaşabileceğimiz, devrimci hayaller kurabileceğimiz, kurduğumuz sofraya dünyanın bütün mahrum bırakılanlarını davet edebileceğimiz sıcacık evler hayal ediyorduk…

O ev uzaktan görünmeye başlamıştı işte… Sevgili dostum işaret etmişti bunu bana… Ve hemen bir Kuran-ı Kerim edindim…

Sarsıldım zira “Oku” diye haykırıyordu vicdanım….

Yaratan Rabbinin adıyla Oku! O, insanı sevgiden/ilgiden/alâkadan yarattı! diye fısıldıyordu. Oku! Senin Rabbin çok cömerttir! Kalemi kullanmayı öğretti! diye yükseltiyordu sesini… Ve insana bilmediği şeyleri öğretti!” diye haykırıyordu…

Ve “Oku” diye haykıran vicdanım, al bu kitabı oku-sonra namaz kıl-hacca git-kurban kes ardından da yan gel yat , demiyordu bana…

“Oku” demek kafanı kaldır da, eleştirel gözle bir etrafına bak demekti. Batıl olarak gördüğün şeyleri kaldırmak için üzerinde sorumluluk hisset, zulmün yerine adaleti tesis edebilmek için azıcık gayret et demekti.

“Oku” demek yan gelip yatma, biraz çaba göster be adam demekti.

“Oku” demek; Git kabirlerde dua ya da arkadaş sohbetlerinde mevlit oku demek değildi. “Oku” demek, aynı bizim Serdar’ımızın gibi, zulme-haksızlığa karşı bir sevda edin ve bunun peşi sıra git demekti.

“Oku” demek; Yahu hadi hiçbir şey anlamadıysan bari en azından Peygamber’leri anla demekti. Onlara bak; Hangisi, ilk çıkışlarında önce düzeni yerle yeksan ederek, ilk iş olarak mevcut yapıyla savaşmamış ?, demekti.

“Oku” demek; ta ilk insan Hz. Âdem’den en son Peygambere kadar olan tüm Peygamber’ler ne tür düşüncelere ve hangi sosyal yapıya karşı çıkmışlardır, bunu gör demekti.

“Oku” demek; Genç İsa’nın kavgasını anla, Musa’nın Firavunla olan mücadelesini gör ve Muhammed’in sevdasına şahitlik et demekti…

Bizim Berdan’ımız son nefesinde, bizler insanlık ailesinin fertleri olarak, diye söze başlamıştı ya hani…

“Oku” demek bu insanlık ailesinin manifestosu idi işte.

Sayfalarda ilerledikçe, hayatımda yediğim en büyük kazık bu olsa gerek diye düşündüm…

Hayatımızda yediğimiz en büyük kazık buymuş meğer…

Zira bizim dinimizi öldürmüşler…

Kuran-ı Kerim’i öldürmüşler. Onu bir tapınak ve sermaye dini kitabı haline getirerek, bizleri başka mecralarda hak aramaya mahkum bırakmışlar…

Önce kitabımızı öldürmüşler, sonra da ardından oluşan mahşer yerinin atıvermişler bizi.

Ah intikam demiştim ya hani… Bu öyle bir his ki, geri kalan her şeyi önemsiz kılıyor bazen. Ne iş, ne eş, ne de başka bir şey… Tek bir soyut hale bağlıyorsunuz hayatınızı… Ben bu arkadaşlarımın intikamını öyle esaslı bir biçimde alacağım ki, yüreğim ancak o zaman biraz soğuyacak, diyorsunuz içinizden sürekli…

Yanı başımızdan hoyratça kopardıkları arkadaşlarım için öyle esaslı bir kazık atacağım ki bunlara… Acılarını tarih yazacak, diyorsunuz kendi kendinize…

Allah’ım sana şükürler olsun… Bana bir yol gösterdin… Yaşama gücü verdin…

Ey sevgili devrimci arkadaşlar, sosyalist arkadaşlar, devrimci-solcu arkadaşlar…

Buymuş işte o daima hayallerini kurduğumuz sıcak yuva. Kitabın sayfalarında gizliymiş hayatın tüm akışkanlığı.

Kalbimizin her odasında bir arkadaşımızın cansız bedeni yatarken, “Oku” diyen sese yanıt vermekmiş acılarımızı dindirecek olan şey….

Öldürdükleri, soldurdukları dinimizi geri alacağız, o sıcak yuvaya tekrar kavuşacağız…. Zira bu din bizimmiş ve en esaslı intikam, eskisini bunların suratına çarpıp, yaşayan Kuran’ı yeniden okumakmış meğerse.

Haber 10