Zaman zaman duvarın dibinden bir ses gelir “Tartalım mı abi?” diye. Çocukların sesidir bu. Çoğu zaman es geçer ve sesin nereden geldiğini merak etmeyiz bile. Aslında trafik sesi gibi aşiyandır bize bu sesler. Bakmayız çoğu zaman, baktığımızda borçlu hissederiz kendimizi. İşlek sokakların bir köşesini mesken tutmuş, sıcak soğuk demeden üç beş kuruş bozuk para bırakacak müşteri beklemektedirler; çocuklarımızdır, amcalarımız, teyzelerimizdir bunlar bizim.
Şimdi iyilik yapma zamanı mı der içimizdeki ses, senin vereceğin üç beş kuruş ne işe yarayacak ki diye düşüne düşüne uzaklaşırız oracıktan. Göz göze gelmek istemediğimiz anlardır bu anlar. Aklımız yine de kalır orada. Vicdanımızın sesi bize seslenir. “Bugün hangi iyiliği yaptın? Hangi insanı sevindirdin?”
Duvar dibinin insanlarının hep zengin olup olmadığını merak ederiz de iyi olup olmadıklarını hiç soruşturmayız. Hiç yanlarına yaklaşıp hallerini hatırlarını sormayız; uzaktır bize bu insanlar. Zamanımız değerlidir, üç beş dakikamızı ayıramayız. Bir çay ısmarlayıp beraber yudumlamak gibi bir zevkimiz olmaz hiç. Bir bardak dolusu gülümseme ile başlamalıyız belki günümüze, bir kap dolusu dostluk ilave edip iyilik saçmalıyız.
Nitekim Allah bizi bize anlatır:
Kendisine verilenden o da verir, cimrilik etmez.
Yaptığı yardımı başa kakıp zayi etmez.
Kibirden, gururdan bencillikten uzak durur.
Gereksiz konuşmaz, konuşursa dürüst konuşur.
Yapamayacağı şey için “yaparım” demez.
Her işinde adildir, kimseye zulmetmez.
İnsanların kusurlarını görmezden gelir.
Boş sözlerden, boş işlerden yüz çevirir.
Kendi günahını büyük görür, affı için yalvarır.
Kötü zandan, gıybetten, laf taşımaktan sakınır.
Kimseyi hakir görmez.
Emanete ihanet etmez.
Söz verdi mi sözünde durur.
Namusunu, iffetini korur.
Her ne yaparsa güzel yapmaya çalışır.
Hakkı ve sabrı tavsiye eder, hayırlarda yarışır.
Fotoğrafı Büyütmek İçin Üzerine Tıklayın...