M. Hasip Yokuş / Haksöz Haber
Çocukluk yıllarımın önemli bir kısmı, Mardin’in köylerinde geçti. Henüz uydu yayınlarının olmadığı yıllardı. Evimizin çatısına kurduğumuz o dönemin helikopteri andıran anteni sayesinde coğrafi yakınlığın sağladığı avantajla Irak ve Suriye devlet televizyonlarını da izleyebiliyorduk.
Devletlerin ellerindeki tüm aygıtları homojen bir ulus yaratma idealiyle hoyratça seferber ettikleri yıllardı. İlkokula adım attığımız günden itibaren Kemalist ideolojinin temelini oluşturan ilkeler sağanak gibi üzerimize boca edilmişti. Ne ki; devletler, kendi ideolojilerini topluma kabul ettirmenin en önemli aracı olarak eğitim sistemini görüyordu. Ders kitaplarında “kurucu liderin” resimlerinin yanına, sağına, soluna Türklüğün, çağdaşlığın, ilerlemenin faziletine dair serpiştirilen şoven söylemlerin haddi hesabı yoktu. Türkçe, Din Dersi, Fen Bilgisi, Sosyal Bilgiler hiç fark etmiyordu. Her şey, her kelime, her görüntü, devletin ideolojisinin bir parçasıydı; bir tür düşünsel hiyerarşi, ideolojik bir düzenin temelleriydi.