Ölümle iç içe

Ölümle dostum

Ruhum hep ümit içinde

Rabbimin buyruğunu bekliyorum

Bir kartal gibi süzülür gelir

Hayaller siyahlaşır, perde kapanır

Dilimde tükenir kelimeler bir bir

Gözlerimi kapatınca ruhum kanatlanır

Ne anne kalır ne baba ne sevgili

Tutamam artık hiçbir dost eli

Böyle ansızın açar ölüm çiçeği

Bana verilen mühlet vaktinde bitmişti

Dünya bir varmış bir yokmuş

Kendi masalımı yaşadım hüzün içinde

Dünya bahçesi ateş yapraklarıyla doluymuş

Her gün defalarca ölmüştüm ölmeden önce

Varlık eridi gitti gözümde

Ölüm açılan bir penceredir istikbale

Avuçlarım yanmıştı yaşamak ateşinde

Dilimde kaldı ahlarım küf kokan şehirlerde

Sonuçta insanoğlu yalnız ölür

Mazidekalır kırık dökük hatıralar

Ruh bedenden yavaş yavaş sökülür

Ölüm ki o an kıyametim kopar

Ölüm hayatın akan bir çizgisidir

Öteleri görmek için yırtılan perdedir

Ölüm ve ölümden ötesine iman ettim

Hayatım boyunca güzel ölüme tebessüm ettim

Ruhuma düşlerini bıraktın ey güzel ölüm

Aşk yolunda yâre kavuşmanın hazzıdır ölüm