Annem besmeleyle kurardı soframızı

Besmele hayatımızın pusulası

İlahi güvenlik kuşağı altında

Bizi Allah'a bağlardı

O zamanlar suyun azizliği

Ekmeğin bereketi vardı

Biz çocuklar haddimizi bilirdik

Mektup zarflarını açarken kalbimiz titrerdi

Söze dinlemek kapısından girilirdi

İnsanlığın enkazında bekleyen kalabalıklar yoktu

Ölüme ve aşka inandık

İnsan kere insandık

Kalbimize inanırdık Allah'a

Annem

Kalbimi karartacak şeylerden uzak durmamı söylerdi

Fani dünya içinde yer etmesin derdi

Tüm güzel şeylerden korkmamız gerektiğini

Kalbin ahlakına edep dendiğini

Annemden öğrendim

Dürüst olmayı

Daima çocuk kalmayı

Şimdi sessizlik hırkasına büründüm

Değil mi ki her şey eninde sonunda sessizdir

Tüm dudaklarda taht kuran

Ah o sessizlik