Suriye’nin Türkiye sınırının yakınındaki İdlib ilinde yetim ailelerine ev sahipliği yapan Şüheda kampında yaşayan yetim anneleri, her şeylerini kaybettikleri savaşta, çocuklarına sağlıklı bir ortam sunmanın derdinde.

İdlib’in sınıra yakın Atme köyü yolu üzerindeki Şüheda (Şehitler) kampı, 150’den fazla yetim ve yetim annesini barındırıyor.

Kamptaki ailelerin büyük bir kısmı, Beşşar Esed rejiminin tutukladığı ve yıllardır haber alamadıkları babalarından umudu kesmiş durumda.

Sınır boyundaki yardım kuruluşlarının dağıttığı çadırların etrafı tuğla ile örülmüş. Önünde kışlık biber kurutulan, muhabbet kuşları beslenen çadırlar, hayatın her şeye rağmen sürdüğünü gösteriyor.

Derme çatma, toz ve çamur içindeki kampta çocuklar ve öğretmenlerinin sınıflarını süslediği 4 odalı bir okul bulunuyor. Okulda bir pota ve küçük bir basketbol sahası dahi var.

Ali, Ömer ve Sidra isimli 7, 8, 10 yaşlarında üç çocuk annesi Meryem Sellum, yaklaşık 6 yıldır bu kampta barınıyor.

32 yaşındaki Sellum, eşinin 6 yıl önce Hama’da rejimin cezaevine girdiğini, bir daha haber alınamadığını söyledi.

“Rejim Bölgemize Girdi ve Çoğu Genci Alıp Götürdü”

Sellum, eşinin kaybolma hikâyesini şöyle anlattı:

“Hama’nın Kalet Madik bölgesinden aldılar onu. Ama nerede öldüğünü bilmiyorum. Eşim Şam’da çalışıyordu. Sonra bırakıp fırında işe başladı. Sözleşmesi bitince hemen ertesi günü tutuklandı. Ordu bölgemize girdi. Çoğu genci aldı. Eşimi ve kardeşini götürdü. Ondan şu ana kadar bir haber alamadık. Öldüğünü varsayıyoruz.”

Eşinin tutuklanmasının ardından İdlib’in bir köyüne göç ettiklerini belirten Sellum, 2 ay kaldıktan sonra, rejimin saldırılarının hız kesmemesi nedeniyle, daha güvenilir gördükleri Şüheda Kampı’na sığındıklarını söyledi.

“Bazen Üzüntüye Kapılıyorum, Bazen Ümitsizliğe”

Sellum, üç çocuklu dul genç bir kadın için hayatın çok zor olduğunu dile getirerek, şunları anlattı:

“Geçim çok zor. Çocukların istekleri arttı. Bisiklet, telefon istiyorlar. Alamıyorum. Psikolojik olarak kötü durumdayız. Her dönem farklı şeyler yaşıyoruz. Bazen üzüntüye kapılıyorum, bazen ümitsizliğe. Bazen depresyona giriyorum. Çocuklar beni depresyondan çıkaran tek dayanak. Bazen ölümü düşünüyorum. Çocuklarımı düşünüp ölümden vazgeçiyorum.”

Çocuklarının kendisine manen destek olduğunu ifade eden Sellum, “Mesela ağladığımda, çocuklarım endişeleniyor. Neden ağladığımı merak ediyorlar. Hastalandığımda onlar kalkıp işleri yapıyorlar.” dedi.

Kaynak: AA