Her birimiz gençliğin acısını, tutkularımızın

Bütünüyle taşırken göğün sınırına

Bir yaprak gibi mesela

Boşuna dillendirilir sınırlar ve tutkular

Dökülür toprağın en mahrem sınırına imge

İhanet durgunluğuyla geceyi çevreler

Ve vakit sağır ve dilsiz dolaşır güzelliğinde ay ışığının

Kimin umurunda sanki ölüm ve yaşam

Dünyayı omuzlarında taşıyor savaşın asi çocukları

Karanlıklar içinde, gölgesi aydınlık sözler de neyin nesi

Neyin nesi engizisyon mahkemelerinde tutuklanamayan o şey

Neruda söyler halkın parmakla sayılamayacağını, yeniden doğacağını

Ağaçlardan daha fazla ölüyordu kadın, erkek ve çocuk yani insanlar

Korkakların duası kargaşanın ilahına teslim ettiğinde gökyüzünün maviliğini

Direniş yeniden saf tutmaya başlar, yeniden çiçekler gülümser rabbine.