Zulümatta Mücadele

Atavi Osman Erdemir

Mahkum olduğum gün görmedin mi

Ay şafakta tutulmuştu

Gün doğmayı unutmuştu sanki

Etrafımda güneş ışığı, yoktu

Baktım, her tarafı karanlıklar sarmıştı

Dünyam zindan olmuştu

Gece tutulmuştu sanki

Elimizde silahımız yoktu

Savunmasız kalmıştık zalümat içinde

Bir ALLAH'ım bir de ruhum kalmıştı

Tutundum onlara ve yalvardım

Anam evde yollarımı beklerken.

Ben şafağa koşuyordum direnmek için

Alçakların; zavallı, kin dolu bakışları

Kan kusup bağırdı birden; konuş, konuş...

Karanlık bitmiyordu, gündüzün ortasında

Kanlarla yıkanmış başımı kaldırdım

Yüzlerine baktım ve

Sustum.

Nefret dolu suratlarda

Korkunun gözlerini gördüm, sustum

Zemheri ayında kardelen açıyordu

Umutların doğduğu şafağa bakarak

Karanlıklardan intikam alıyordum.

Gönlümü umuda çevirdim;

Anama gidin söyleyin

-Oğlun kardelenlerin açtığı yere gitti

Özlemlerim, umudum, hasretim bende

Yüreğimi evde bıraktım, saklasın onu

-İdam dediğin ne ki Allah kısmet ederse dönerim belki...