Vail ed-Dahduh’a ithafen…
Gök kazınıyor sanıyorum
Pullar düşüyor omzuma
Nehir de kurur diyorum
Son kez çarpıp taşlara.
Bir dağ olsaydı acı
Eteklerinde biriken
Dikenli çiçeklerini
Toplayıp yakardım.
Pencerende yas sesi
Uzansaydı denizden
Süzerek damlaları
Kıyılardan alırdım.
Kırılıyor şimdi zaman
En güçlü dişlisinden
Harap olmuş kalbine
Hiç kimse dokunmamış
Eğilmeyen omzunda
Belki çiçek yok ama
Direniş filizine
Hiç hazan uğramamış.
Haykırıyor ruhumun her yanında yaralar
Halkın gibi kendini sarmaya alışmamış.
Nice kardeşim var bildim direnen suretlerinden
Hiçbirinin ismini doğduğum anne koymamış.