F. Tüysüz diye bir çocuk vardı, 1980’lerde.. 17-18’indeydi.. Ölüm makinası haline ge/tiri/lmişti.. Sonra, 12 Eylûl 1980 Askerî Darbesi’nden sonra, -sanırım- Anteb Cezaevinde öldü/rüldü..

Yakalandığında yaptığı itiraflar çarpıcı ve hattâ sarsıcıydı.. Özet olarak şöyle demişti:

’Bir eyleme karar verdiğimizde, onu başarılı şekilde sonlandırmaya kendimizi mecbur hissediyorduk.. Başarılı olursak.. Yuvamıza çekilip, 1-2 gün keyifli değerlendirmeler yapıyorduk.. Ama, üçüncü güç sıkılır, yeniden bir eylem macerası peşine düşerdik.. Herbirimiz bir teklif  getirirdik..

-Ne yapalım?

-Filanca mahalledeki kahvehane, karşıt taraftan.. Orada bu akşam, saat 22 civarında, filanca Avrupa kulüpleri arasındaki bir önemli maç izlenir, tv.’de.. Herkes ekrana bakarken, biz gecenin karanlığında orayı tarar ve kaçarız..’

Ve hemen uygulamaya koyuyorduk..

Sabahleyin gazetelerden öğrenirdik, kaç kişi öldü veya yaralı..

Bir gün daha istirahat.. Sonra tekrar aynı minval üzere.. Bu devam eder böyle..’

Yazının Devamı >>>