Ülke, iki yılı aşkın bir süredir, ‘karşılıklı olarak silahla konuşmak çıkmazı’nda bulunanlardan uzak bir halde.. Bu, en azından iki tarafın da çıkış yolunu silah dışındaki bir yerde aramak gerektiği noktasına gelmiş olmasının bir göstergesidir. Bu, gerçi taraflara zor gelir. Çünkü, tetik çekmekten meded umanlar açısından,  geriye dönüşü pek olmaz. O durumda asıl hedef haline konulan şey, karşı tarafın imha olunması, yok edilmesidir. Tabiatiyle, böyle bir mücadeleye atılan, öldürmeyi olduğu kadar, öldürülmeyi de daha baştan kabullenmiş olmalıdır. O da tam bir çaresizlik halidir ve o ruh hali içinde olan bir kişi veya toplum, bir alternatifsizlik girdabındadır.

Evet, silahlar susunca, bazıları çok büyük beklentiler içinde olabilir ve olmuştur da.. Kimileri de hayatları sönen sevdiklerinin acısını daha bir derinden yaşarlar, ve kimileri ‘boşa mı öldüler?’ sorusuna sarılır, kimisi de, ‘keşke bizimki de yaşasaydı..’  hayıflanmasına..

İnsan, kendisini her iki durumda da bir dipsiz kuyuda bulabilir.

Asıl korkunç olan ise, ellerin yeniden tetiğe gitmesinden başka çarenin kalmadığı noktasına varılmasıdır. O durumda çaresizlik ve sıkıştırılmışlık hâlet-i ruhiyesi içindeki savaşçıların nasıl bir canavara dönüşeceği tahmin edilebilir. Silahtan el çekmek noktasına gelenlerin tekrar silaha döndürülmesi sağlanırken, zoraki bir barış dayatması görüntüsünden de kaçınılmalıdır.

Yazının Devamı >>>