Kardeşime sıkılan kurşunun namluda bıraktığı iz

yetersizdi düşmanı tanıtmak için

çığlıklar boyunca

sanık sandalyesinde yine biziz

bir kuşun çığlık düşürmesi gibi

ölüm gelir solgun güneş altında

sanık sandalyesinde yine biziz

iddianamelerde tutsak yaftalar

arınmak için rahmeti beklemeli

ümitsiz bir mahkûmun tozlu kirpikleri

sehpa itilecek

küflü zindanlara gömülür aşk

farkına varılmaz düşen yıldızın

ve yenilmeden

şehadet parmaklarını kaldıranların

sanık sandalyesinde yine biziz

zamanı kurşun gibi yoğuranlar

dimdik duranlar

adını andını düşürmeyenler

yıldız mevsimlerinde

ben ki bunları çok seviyorum anne

yenik ve küskün değilim

lâle rengi bir ezgide buluşur sesimiz

kavgalar şehirler köyler

hoşçakal anne...