Cumhuriyet tarihi boyunca dindarlara göz açtırmayan, onları kendi tarif ettikleri sözümona “estetize” edilmiş Müslüman çerçevesine sokmaya çalışan Kemalistlerin Ak Parti’yi ve dinî hassasiyeti olan tüm siyasetçileri nasıl vurmaya çalıştıkları aşikâr... Sürekli aynı lafı dolaşıma sokmaya gayret etti Kemalistler... “Din bezirgânlığı” deyip durdular. İnançların deşifre edilmesinin hesap-kitap olduğunu söylediler... Son zamanlarda nedense bunlara bir haller oldu. Sanki yıllardır kendileri aynı uyduruk bahaneyi kullanmıyorlarmış gibi utanmadan kendi inançları üzerinden konuşmaya başladılar...

​Kişinin inancı ile ilgili konuşması ayıp bir şey değil elbette... Ama bunlar yıllarca kendi istedikleri çizginin siyasi başarısızlığına başka bir kulp bulamadıkları için inancın ifade edilmesinin yanlış olduğunu söylediler. Şimdi ise baktılar ki giderek marjinalize oluyorlar, bir anda ne kadar inançlı olduklarını ifade etmeye başladılar...

​Kemal Kılıçdaroğlu’nun Kutlu Doğum Haftası konuşması mesela... İslam âlimi ve mutasavvıfı gibi konuştu maşallah Kemal Bey. Hâlbuki hatırlarsınız bundan birkaç sene önce Kutlu Doğum Haftası kutlanıyor diye TSK ile bir olup “şeriat geliyor” korkusu pompalıyordu CHP. Hatta “Dindar cumhurbaşkanı seçilmesin” diye yayınlanan utanç abidesi e-muhtıranın önemli gerekçelerinden biri de yurdun dört bir yanında düzenlenen “Kutlu Doğum Haftası” törenleriydi.

​Bu, “ben aslında inançlıyım”ı kanıtlama yarışının son yarışmacısı da “Kemalist” kalem Yılmaz Özdil. Aşağıdaki diyalog o ve Güneri Civaoğlu’na ait.

“Güneri Civaoğlu: Senin başucu kitabın nedir?

Yılmaz Özdil: Tabii ben şimdi gazetecilik yaptığım için sıradan bir okur gibi davranamıyoruz. Piyasaya çıkan bütün kitapları bir şekilde takip ediyoruz. Ama benim romancı kahramanın Kemal Tahir....

GC: Ama bir tane daha başucunda duran kitap var. Kur’an galiba?

YÖ: Elbette... Bu hepimiz için öyle. Türkçesi özellikle. Zaten o yüzden de Allah’ı, kitabı, dini, imanı kullananların sahtekâr olduğunu kabak gibi görebiliyorsun....”

***

​Böylesine trajikomik bir konuşma yaşandı geçtiğimiz pazar günkü Şeffaf Oda programında. İnsanlarla alay etmek için ya da bir insan kendiyle nasıl çelişir sorusunu yanıtlamak veya “samimiyetsiz olmak için ne yapmalıyım”ın cevabını bulmak için sarf edilmedi bu sözler... Tüm bunların apaçıklığında ama birilerini gerçekten inandıracağına inanarak bu absürt konuşmayı yaptı Yılmaz Özdil...

***

​Her bir tarafı dökülüyor yukarıdaki cümlelerin ama birkaç tarafından tutup hayretimi izah edeyim bari. “Başucunda Kur’an mı var” sorusunun cevabı neden “Elbette, bu hepimiz için böyle” olsun? Bu ülkede başucunda Kur’an olmayan da birçok insan var... Özdil “herkes inançlıdır” demeye çalışarak müthiş bir tek tipleştirme yapıyor. Üstelik bunu samimi bir şekilde yaptığına inanmıyorum. Baktı ki birkaç “sokak ağzı” esprisi ve harf oyunu ile bu iş olmuyor... Bir yandan “Ben de sokağın çocuğuyum” deyip, öte yandan sokaktakilerden nefret ederek kimseyi kandıramıyor bu kez “Ben de inançlıyım” ile kendini kurtarma derdinde anlaşılan.

***

​Zaten esas mesele de bu. Siz dindar olmadan da dindarların hakkını, dinsiz olmadan da dinsizlerin hukukunu, eşcinsel olmadan da eşcinsellerin onurunu savunursanız gerçek bir demokrat olursunuz. Oysa Özdil bunun tam tersini yapıyor. Bir yandan dindar kesimi aşağılıyor, “bidon kafa” diye başörtülü kadınlara küfrediyor, dindarların haklarına tecavüz edilirken alkışlıyor, diğer yandan “Başucumda Kur’an var” diyor. Bu nasıl bir sahtekârlık?

***

​“Başucunda Kur’an mı var” sorusuna “Elbette” yanıtını vermek yıllardır eleştirdiği “din istismarı” yaklaşımının ta kendisi değil de ne? Özdil istese bu soruyu geçiştiremez mi, yanıtsız bırakamaz mı? Ama işte CHP’nin son dönemde sık sık yaptığı gibi üzerine çalışılmış bir “Müslüman görüntü” sergilemek istiyorsanız böyle komik durumlara düşüyorsunuz. Hâlbuki asıl meselenin “samimiyet”, inanca, inançsızlığa saygı olduğunu bir anlasa... Anlayıp da CHP’ye de bir anlatsa...

[email protected]

TARAF