Türkiye’nin AKP’nin iktidara gelmesinden bu yana izlediği politikaların doğaçlama  eğilimler olarak görülmesi mümkün değil. Bu politikalar daha çok yeni bir strateji bağlamında hareket eden somut adımlar. Bu yeni stratejinin temel başlıklarıysa şöyle: Uluslararası siyasi gelişmeler karşısında Batı’ya ve özellikle de ABD’ye tam bağlılıktan uzak durarak bağımsız politikalar izlemek; Arap dünyasıyla ve özellikle de komşu ülkelerle yakınlaşmayı hedefleyen dengeli bir siyaset yürütmek; Türkiye’nin sadece Arap dünyasında değil, Kafkas bölgesinde de tarihi çehresini yeniden kazanma girişimi çerçevesinde İsrail’le koalisyondan mümkün olduğunca uzaklaşmak.

Bütün adımlar hesaplı

Türkiye’nin yeni stratejik siyasi çizgileri aşamalı olarak belirlendi ve ani, devrimci bir değişim yaşanmadı. Diğer yandan, Ankara’nın gerek Gazze saldırısı gerekse de Anadolu Kartalı tatbikatı konusunda İsrail’e daha farklı davranması veya Suriye ve Irak’la ilişkileri başka türlü ele alması beklenmiyordu. Türkiye kısa süre önce Şam’la bir dizi askeri ve siyasi anlaşma imzaladı. İki ülke arasında vizeler kalktı. Türkiye’yle Suriye arasında stratejik işbirliği kurma çalışmalarının sonucunda 30 anlaşma ve 10 protokol imzalandı.

Askeri ve ekonomik kayba yol açan Kürt soruna açısındansa, Ankara Abdullah Öcalan’ın eski ve yeni tezlerine müzakereler kanalıyla ve barışçıl çözümle olumlu karşılık vermeye başladı. Bazı PKK unsurları bir iyi niyet girişimi çerçevesinde Habur sınır kapısında Türk ordusuna teslim oldu. Ankara AKP’nin iktidara gelmesinden bu yana, Kürtçe yayın yapan bir televizyon kanalının açılması da dahil olmak üzere, Kürt halkının dilini, kültürünü ve diğer özelliklerini tanımaya başladı.

ABD cezalandıramıyor

Doğal olarak yeni stratejik çizgilerin hepsi, Türkiye’nin ABD ve Avrupa’ya önemli bir ülke ve Ortadoğu’da eksen bir devlet olduğuna dair bir mesaj verme girişimi sayılabilir. Yeni Türk politikalarını şaşkınlık derecesine varan bir garipseme ve ilgiyle izleyen Washington, Irak ve Afganistan savaşlarının yanı sıra içinden geçtiği ekonomik krizden dolayı Türkiye’yi somut adımlarla cezalandıramıyor. Aksine yeni Türk gerçeğiyle ilişki kurmak zorunda kalıyor.

İsraillilerin de Türk değişimlerini gözlemlediği şüphesiz ve onlar da yeni bir stratejiye başlıyor. Tel Aviv Türkiye’nin tutumlarını şiddetli bir şaşkınlık içinde takip ediyor. İlk tepkiler İsrail basınından Türkiye’ye yapılan sert saldırılarda ve İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu’nun “Türkiye artık Suriye’yle İsrail arasında dürüst arabuluculuk yapamaz” yollu açıklamasında görüldü.

Türkiye’nin politikalarındaki dönüşümü siyasi bir taktik olarak değerlendiremeyiz. Bu nedenle Arap dünyasındaki bütün ülkeler bu tarihi komşuya daha fazla yaklaşmalı.

 (Birleşik Arap Emirlikleri gazetesi Haliç, 29 Ekim 2009)

RADİKAL