Adım Ûmran. Ellerimdeki de kan.

Henüz beş yaşındayım. Babam anlatmıştı. Doğmadan başlamış benim savaşım. Kan gölüne dönmüş doğduğum topraklar. Ben dünyaya gelince yeniden bayındır olacağını ümit etmiş. Minnacık ellerimi tutmuş babam. Ellerimi avuçlarının içine almış. Sıkıca kavramış... Koklamış... Öpmüş... Ellerimi öyle kavrayınca babam, o an da bir umut muştulamaşım ona. Ondandır böyle koymuş adımı.

Adım Ûmran. Gözlerimdeki de kan.

Halepliyim. Ve Halep’teyim daha. Duvarları keyşani olan evlerin birinde doğmuşum. Doğduğumda ilk o gün ağlamışım. Ağladığımda ise hemen annemin göğsüne dayanmışım. Ezanımı şühedaların biri okumuş kulağıma. O an susmuşum. Üç beş ay sonra annem açlıktan sütten kesilmiş. Annem sütten kesilince yeniden ağlamışım. Olmamış duyan!

Adım Ûmran. Ağzımdaki de kan.

Çocuğum ben hâlâ. Dün gece evimizi bombaladılar.

Rusya'nın bombaladığını söylemeyeceğim. Söyleyince, "hiç olur mu öyle şey?" diyorlar.

Evimizi bombalayan uçakların İran'dan kalktığını konuşmayacağım. Konuşunca, "fitne çıkarıyorsun" diye yaftalıyorlar.

ABD, Nato, İsrail, DAEŞ, PYD/PKK, Hizbullat, BM'nin yaptıklarını da anlatmayacağım. Anlatınca, adımı "teröriste" çıkarıyorlar.

Oysa Erdoğan'ı çok seviyorum. Tıpkı babam gibi. Emine annem halimden iyi anlar. Söyleyin onlara; İncirlik diye bir yer varmış. Ûmran ve diğer çocuklar oradan çok korkuyorlar!

Adım Ûmran. Henüz beş yaşındayım. Halepliyim. Halep’teyim daha. Çocuğum ben hâlâ.

Annem demişti; yaramazlık yapmazsak eğer Resulullah gece odamıza gelirmiş. Kardeşim uslu durdu. Ben ise karşı geldim anneme. Sebepsiz de tekerlek yakarsam üzülmez ve hatta tebrik eder sandım. Fakat mücahit ağabeyler tekerlek yakın demediği için yaramazlık oldu yaptığım o sabah yine. Resulullah bu yüzden dün gece gelmedi odama. Geldiyse de ben görmedim. Görmedim rüyamda da!

Adım Ûmran. Her yanım kan revan.

Bombanın etkisiyle yatağımdan yere fırladım dün gece. Babam benden önce uyanmıştı. Ellerimin yerine de kollarıyla bu kez bedenimi sarmıştı. Siz duymadınız tabi. Anlamıştım ben ama... Keyşani duvar olduğu gibi Halep Kalesi babamın üzerine yıkılmıştı.

Bu kez ağlamadım. 'Baba!' dedim. Ses vermiyordu. Gözlerine baktım. Gülümsüyordu. Ağzından dudaklarına kan süzülüyordu. Dudaklarının altını öptüm. Gül kokuyordu.

Annemin göğsünü aradım hemen sonra. Çorak toprak yer benden önce davranmıştı. Ayağımla toprağı eşeledim. Siz görmediniz tabi. Annemin sütü zemzem misali akmıştı. Odanın topraktan bağrını sulamıştı. Anlamıştım ben ama... Havz-ı Kevser'den yudumlamıştı.

Bu kez ağlamadım. 'Anne!' dedim. Ses vermiyordu. Annemin yüzüne baktım. Başından yanaklarına kan süzülüyordu. Gamzelerinden öptüm. Yanaklarında çiçekler açıyordu.

Bir müddet daha geçince gözlerim karanlığa alıştı. Kardeşim Aylan'ı aradım. Lâkin göremedim. Tam o an karanlık odanın kapısı açıldı. Yüzümü döndüm. Oda birden aydınlandı. Siz hissetmediniz. Anlamıştım ben ama... Kapıyı açan Resulullah’tı.

Bu kez ağlamadım. Kardeşime baktım. Kardeşim Aylan, Resulullah'ın elinden tutuyordu. Sadece kıskandım. Resulullah, kardeşim Aylan'ın ellerini kavramış, avuçlarının içini öpüyordu.

Adım Ûmran. Ve ben ölmedim galiba.

Günlerdir ekranlara çıkıyorum. Bir fenomen değilim. Beni her görene sessizce haykırıyorum. Bakışım bir çığlık oluyor dünyaya. Dünyanın kalbini deliyorum. İntikamını alıyorum tüm çocukların, tüm annelerin, tüm babaların... Beş vakit ömür biçtim. Bana bu acıyı yaşatanları, acı çektirerek öldürüyorum.

Adım Ûmran. Ellerimdeki de kan. Silmek için temiz bir yer aradım. Her taraf kirliydi o an!

Adım Ûmran. Gözlerimdeki de kan. Bakmak için yüz aradım. Her yüz günahkardı o an!

Adım Ûmran. Ağzımdaki de kan. Konuşmak için yürek aradım. Her yüreğe ölü toprağı serpilmişti o an!

Adım Ûmran. Her yanım kan revan. Sustum. Sustum. Yalnızca sustum o an!

Adım Ûmran. Ve ben ölmedim galiba.

Zilkade/Mekke