CNN’in gazeteci Octavia Nasır’a yaptığı ancak fikri, mesleki ve siyasi terör olarak tanımlanabilir; mesleki, ahlaki ve siyasi çöküş olarak görülebilir. Kanalın, Şii lider Muhammed Hüseyin Fadlallah’ın vefatından dolayı üzüntüsünü ve ona duyduğu saygıyı dile getiren bir cümle yazdığı için Nasır’ı kovmasının başka bir anlamı yok.

Öncelikle, gazetecinin kendi görüşünü CNN ekranından değil de bir internet sitesinde ifade etmiş olmasını ele alalım. Bir başka deyişle Nasır’ın Fadlallah’la ilgili sözleri, mesleki konumuyla ilişkisi olmayan kişisel görüşün ifadesinden ibaret. Yani CNN, kişisel görüşünü bu şekilde ifade ettiği için Nasır’ın işine son vererek meslek ahlakıyla uyuşmayan düşünce terörüne imza atıyor.

İkincisi, Nasır’ın bölgede herkesin saygı duyduğu bir isimle ilgili sözlerini ele alalım. Bölge liderleri bu saygı nedeniyle Fadlallah’ın ardından taziyelerini sundu. Beyrut’taki Batılı elçiler onu övmekte tereddüt etmedi. Bu önemli şahıs, hoşgörü ve birliğin davetçisi olduğu, ılımlı ve açılımcı tutumları ifade ettiği için böyle bir konumda bulunuyordu.

Nasır’ı kovan CNN ve birçok başka Amerikan kanalı, İslam’ı, Arapları ve Müslümanları aşağılayan, iftiraları tekrarlayan birçok kişiye alan açmakta tereddüt etmiyor. Birilerinin bu kişileri kınadığını da duymadık. Nasır eski İsrail başbakanı Ariel Şaron gibi savaş suçlusu bir teröristi övseydi, kanalda kimse onu kınamaz, hakkında işlem başlatılmazdı.

O halde CNN’in yaptığından çıkarılacak ders, sırf İsrail’i eleştirdiği için emekliye ayrılmaya mecbur bırakılan Helen Thomas’a yapılanın verdiği dersin aynısı: Amerikan medyası özgür ve bağımsız değil, meslek kriterlerine saygı göstermiyor. Bir başka deyişle, sadece İslam’ı, Arapları ve İsrail’den hoşnut olmayan ülkeleri aşağılarken özgür. Özgürlük İsrail terörünü savunmak anlamına geldiğinde özgür. Konu İsrail olduğundaysa kelimenin tam anlamıyla köle haline geliveriyor.

Peki Amerikan medyası bu noktaya nasıl vardı? Hikâye malum. Yahudi lobisinin, İsrail’in ve İsrail terörünün gücüne boyun eğdi. (Bahreyn gazetesi Ahbar El Haliç, 10 Temmuz 2010)